Jak tu siadać do komputera, kiedy pogoda taka piękna? Ani matce, ani Frankowi się nie chciało:-)

W sobotę odwiedzili nas Poznańscy: ciocia Ew. i wujek Logistyk: ciocia śpiewała Dziedzicowi piosenki, uczyła angielskich słówek („mówi się Bijonse, Franuś:-)) i tańczyć waka waka waka, a wujek rapował, pchał Frankowóz i wprowadzał Młodego w tajniki podrywania kobiet. Franek był przeszczęśliwy! Z resztą cała sobota minęła nam pod znakiem dobrego humoru. Dziedzic spędził cały dzień na podwórku. Pomagaliśmy Babci Domowej szypułkować truskawki, jeździliśmy po podwórku, doglądaliśmy skupu u Dziadzi Grega i Frankowego taty. Mały skubaniec tak się dotlenił, że zjadał wszystko, co dostał, ale wieczorem to przebił samego siebie. Po kąpieli zjadł 275 (!!!) ml pokarmu! 160 kaszki i 125 owoców; matka się nie przygotowała na takie rekordy i trzeba było na szybko słoiczek z owocami otwierać:-) Z resztą od feralnej przygody z wzywaniem karetki Franuś zjada wręcz wzorcowo, pije soki i qpa jest taka jak powinna. Piszę to jednak z lekkim drżeniem serca, coby nie zapeszyć:-P

A dziś? Dziś pojechaliśmy na naszą pierwszą (po szpitalnych wojażach) samochodową podróż! Od samego rana czuliśmy lekkie podniecenie w powietrzu. Jak wszyscy normalni rodzice do samochodu zapakowaliśmy wózek, ubranka, pieluszki, soczki, zupki, kaszki, 30 cewników, ssak, ambu, respirator i Franka oczywiście:-P I pojechaliśmy do Babci Poli. Tak naprawdę Babcia Pola jest babcią Frankowego taty i jedną z czterech Prababć Franka. Pola oczywiście nie spodziewała się naszej wizyty, więc łzy wzruszenia lała z prędkością Niagary. Ostatni raz widziała Franka 25 grudnia, jego i Babcię dzieli jakieś 85 lat, więc oboje przyglądali się sobie z niekłamanym zachwytem. Franek zbuziaczkował Babcię, pogadał i zasnął.

I jeszcze jeden wizytator! Wczoraj z Podkarpacia przyjechał Wujek Farmer. Franuś ostatni raz widział go mniej więcej w połowie swojego pobytu w Łodzi, więc myślałam, że Wujek będzie musiał długo wkradać się w łaski Dziedzica. A tu niespodzianka! Wujek podobnie, jak Franklin jest posiadaczem wielkich oczu i rzęs tak długich, że statystyczna Matka potrzebowałaby mega-ekstra-laszes tuszu, żeby taki osiągnąć, a oni po prostu tak mają. Dlatego nastąpiło mruganie, cmokanie i Wujek był kupiony:-) Dziś po kąpieli uśpił Dziedzica, cmoknął w czoło i obiecał przyjechać wkrótce.

Tymczasem Frankowy tata pojechał z Damianosem odstawić truskawki. (Wtajemniczeni wiedzą ocokaman, niewtajemiczonym  wyjaśniam: Frankowy tata i Dziadek Greg już od stuleci prowadzą skup owoców, w związku z czym letnie noce na przemian spędzają-zamiast z żonami -wożąc owoce wielkim autem. I dziś pojechał Frankowy tata.)

Weekendowe wnioski:

1) Decyzja o zabraniu Franka do domu była najlepszą, jaką w naszej sytuacji mogliśmy podjąć. Po powrocie do domu Dziedzic odżył. Śmieje się, gaworzy, dzięki Cioci Rehabilitantce macha łapkami, opalił się i teraz ku rozpaczy Cioci Beaty łamie kolejne serca kolejnych niewiast. Tylko Suzana nie traci nadziei i obiecała wpaść w czasie matkowej nieobecności w tym tygodniu. (Jak już to ogłosiłam publicznie, to nie ma bata- wsiadasz w strzałę i przyjeżdżasz:-))

2) Wycieczki są fajne. Nowe kierunki już wymyślamy. Wujek Logistyk zaprasza i zaprasza.

3) Kaszki siedem zbóż są lepsze niż ryżowe o wymyślnych smakach i qpa po nich lżejsza.

4) Zbigniew Wodecki w Opolu to to, czego Franek się po matce nie spodziewał i wyraźnie dawał to matce do zrozumienia:-)

Byle do piątku, Marzyciele!

Pytanie techniczne: czy Franklin, który za 4 dni skończy 8 miesięcy może mieć zamontowaną rurkę foniatryczną?

Co trzeba zrobić, żeby doprowadzić swoich starych do zawału? (Poradnik Małego Franklina)

1) Przez cały dzień z tatą należy ząbkować i udowadniać, że piąty ząb boli bardziej niż czwarty.

2) Przez cały dzień należy troszkę zjeść, niewiele wypić, ale nie można się uśmiechać, żeby tata przypadkiem nie pomyślał, że jest lepiej.

3) W czasie kąpieli z matką należy być względnie spokojnym, po czym ABSOLUTNIE nie wolno jeść kolacji i sprawić, żeby matka i ciocia M. musiały użyć broni ostatecznej- sondy.

4) Po kolacji trzeba zasnąć, jak gdyby nigdy nic i po dwóch godzinach należy obudzić się z brzuchem jak balon, płaczem i ogólnym niepokojem.

Finał jest taki, że starzy wzywają pogotowie, Pani Doktor zarządza odsysanie pokarmu z żołądka, dodatkowo wywołujemy qpę czopkiem i tak na głodniaka Franek zasypia, pogotowie odjeżdża, a starzy mają zawał.

A teraz na poważnie:

Frankowi rośnie dwójka, był wczoraj niespokojny, ale do zniesienia. Wieczorem dostał 150 ml kaszki 7 zbóż sondą i spokojnie zasnął. Po około dwóch godzinach jego brzuszek wyglądał jak balon. Żebra rozepchnięte na boki, Franek bardzo niespokojny i reagujący grymasem bólu na każdy dotyk w okolicach brzuszka. Zaczęliśmy od masażu i podnoszenia nóżek- nie pomogło, zadzwoniliśmy więc do Doktora Opiekuna (był na dyżurze i przy operacji, więc kom. poza zasięgiem). Nasza Doktor Pediatra była cztery godziny drogi do Kalisza, ale przez telefon poradziła nam tylko jedno- wezwać pogotowie. Karetka przyjechała, Pani Doktor osłuchała Franka i po konsultacjach ze szpitalem poradziła założyć sondę i odessać pokarm. Na początku padł pomysł zabrania Dziedzica do szpitala, jednak kiedy pomysł z sondą odnosił zamierzony efekt- ostatecznie uniknęliśmy tej przykrej wyprawy. Z brzucha wypompowaliśmy niewiele jedzenia, była za to masa powietrza. Pani Doktor uspokoiła nas, że nie mogliśmy mu TAKIEJ ilości dać z jedzeniem, Młody musiał się go nałykać w czasie picia lub ogólnego niepokoju… Myśl, że to mogła być moja wina, nie dawała mi jednak spokoju do samego rana.

Dzięki tej szkole, na przyszłość będziemy wiedzieli, jak się zachować.

A dziś? Frankowa dwójka ciągle rośnie. Jednak Młody pięknie zjadał tacie przez cały dzień, qpa jest i dobry nastrój także. Wieczorem już tradycyjnie z ciocią M. odbyła się kąpiel. A kolację Franek jadł… oglądając mecz! Teraz to już w ogóle jestem w tym domu na straconej pozycji, no bo skoro tata i synek oglądają mecz, to ja mogę ewentualnie się pouśmiechać na myśl, że jest… spokojnie:-)

A jutro piątek. I imieniny babci Goshi:-)

Buziakujemy!

Jest kilka wyjść. Można wyć do księżyca z bezsilności i braku nadziei. Można wychodząc z założenia, że „nic się nie da zrobić” nie robić nic. Można szukać dziury w całym i winnego.

Jednak można także zrobić wszystko, by życie wyglądało jak najbardziej normalnie. Można rano zjeść śniadanie, umyć zęby i zabrać dziecko na spacer. Można dać mu namiastkę normalnego dzieciństwa. Kochać, przytulać, uczyć i bawić.

Trzeba być rodzicem trzy razy bardziej niż normalnie. Do tej pory to było ciągle podejrzenie.

Z maila od Dr Jędrzejowskiej z Polskiej Akademii Nauk:

„Chciałam poinformować, że wstępne wyniki potwierdzają rozpoznanie SMARD1”

Nic dodać, nic ująć. gUpi jesteś losie…