Siedemnaście razy zaczynałam pisać dzisiaj posta. Z przerwami dosiadam do komputera od obiadu. I tworzę i piszę i myślę. Był już wpis o tym, że Franciszek się egoistą robi- wykasowałam, coby oblicza ideału nie kalać, był wpis o tym jak to Franciszek elokwencją się przed Doktorem Opiekunem popisuję- wykasowałam, coby oblicza doktorskiego nie kalać, był także wpis o ćwiczeniach na ręce Franciszkowe- ale tak jakoś się nie kleił, więc fru (!) do kosza. O! I był jeszcze wpis o bałaganie. I o zupie był. I o czasie, co go nie ma. I o słońcu, co go potrzeba. Był też o problemach technicznych ze zdjęciami. I był taki ogólnooptymistyczny i dla kontrastu za nim taki pełen pesymizmu. I tak tworzyłam te wpisy jeden za drugim i za drugim pierwszy do kosza leciały, bo żaden nie był godzien. No bo nie lubię na odwal się. No bo jak o Franku- to musi być z przytupem, bo jak o o bałaganie to koniecznie dla dobra ludzkości bez szczegółów, bo jak o nas- to dowcipnie koniecznie. A te dzisiejsze były tylko…. takie sobie. Wiadomo przecież, że jak się ma porządnych Czytaczy, to i notki trzeba porządne tworzyć.

Zatem opatulę się kocem, wypiję kakao i poczekam aż coś przyjdzie porządnego do głowy.

Napiszę Wam tylko, że na froncie nadal zapalnie. Mamie już odpuszcza. Do kompletu zapalonych dołączył za to tato i jego oskrzela. Tak się zatem poskładało, że jedynym pozbawionym zapalenia mieszkańcem naszego domu, jest dziecko, którego odporność miała podobno nie istnieć. Wspomagamy więc Dziedzica witaminami i syropkami na zwiększenie odporności i jak do tej pory w odróżnieniu od nas trzyma się całkiem nieźle.

I czekamy na wiosnę.

***

-Maaaaamo! Chodź! szybko!
-Co się stało?
-Tulimy się, chodź.

no to się tulimy. 🙂

Leżę w łóżku z zapaleniem oskrzeli i gorączką taką, że nie mieści jej termometr. Odseparowana od męża i syna.

Chłopcy podsypiają na kanapie przed telewizorem. Ot, taki sobie męski wieczór.

I wiecie co? Mam olbrzymie szczęście. Będąc mamą dziecka podłączonego do respiratora mogę spokojnie się kurować. Mogę leżeć do upadłego. Mogę co pięć minut wołać o herbatę, kanapkę, towarzystwo. O to samo co cztery minuty prosi Franek. Naszym opiekunem jest tata.

I tak sobie myślę, co byłoby gdyby jedno z nas było z Frankiem… samo. Gdyby okazało się, że jedno nie podołało i poszło w siną dal, drugie zostawiając z potworzastym za kołnierzem. Działamy w tandemie. Ja pracuję, załatwiam zakupy i urzędówki. Tato zajmuje się domem, terapiami, wizytami lekarskimi, gotowaniem. Mamy wszystko opanowane do takiej perfekcji, że pewne czynności są dla nas naturalne: to ja rano ubieram Franka, Szymon robi śniadanie, ja ogarniam pranie i prasowania (poza tymi prasowaniami, które ogarnie nam Babcia Gosha), Szymon robi obiad. Ja kąpie Franka, Szymon sprząta po kąpieli. Mamy czas, żeby się poprzytulać wieczorem, pogadać o pracy, o dniu z Frankiem. Razem łatwiej się mieszka z potworzastym.

Gdyby jednemu z nas nie daj Boże powinęła się noga, co dalej? Na rachunki trzeba zarobić, Franek wymaga nieustannej opieki. O prywatnej można tylko pomarzyć.

Dlatego zapinamy pasy, nie skaczemy ze spadochronem, chodzimy zimą w czapce i dbamy o siebie wzajemnie. Jak to w tandemie.

***

Na jutro mąż obiecał mi rosół.

Leżę w łóżku odseparowana od męża i syna. Nie mam sił nawet myśleć.

Co jakiś czas ciszę przerywa krzyk:

„Maaaaamooooooooooo! Maaaaaamooooooo! Tu Nianio. I love you!”

Działa skuteczniej niż wszystkie leki razem wzięte.

Łamanie w kościach, dreszcze, napady zimna, a potem gorąca, ogólna niechęć do wszystkiego. Mamę dopadła starość. Albo w wersji optymistycznej grypa.

Izolujemy zatem Franciszka od mamowej miłości. Franciszek zaś na przekór ma etap: „tak bardzo kocham moją mamusię, a ona nie podchodzi, nie całuje… Czuję się taki samotny.” Pół wieczora przepłakał na kanapie, bo chciał do mamy- poczytać. Cokolwiek. Zgadzał się nawet na książki, których nie lubi. Byle do mamy. Tymczasem Frankowy tata przygotowuje herbatki, soczki malinowe, podaje lekarstwa i pilnuje, żeby się starość (albo w wersji optymistycznej- grypa) nie rozniosła po domu.

Tym samym idę na wojnę. Nie dam się ani starości, ani grypie.

Grunt, żeby uchronić Francesco. Bo nie jest mu potrzebna starość. Ani grypa.

Rysopis podejrzanego:

Franciszek T. pseudonim: „Dziedzic”, wzrost ok. 92cm, waga ok. 8 kg, włosy: blond, oczy:niebieskie, znaki szczególne: no… respirator jakby.

Niejednokrotnie pisałam już, że niepotrzebnie martwiłam się, że nam Dziedzic broił nie będzie. Nie dość, że broi, to na dodatek jeszcze się nie przyznaje i próbuje to ukryć i wrobić ukochaną mamusię! Na śniadanie była dziś kaszka manna na mleku z konfiturą malinową, miodem i kurkumą (nie dość, że nadaje ładny kolor, to jeszcze pomaga mięśniom). Talerz położony na stoliku wózka przed Frankiem. Obok siedzi mama i karmi Dziedzica. A co robi Francesco? Powolutku podnosi swoją superekstrawyćwiczoną rękę, dotyka brzegu talerza i sprawdza reakcję mamy. „Nic się nie dzieje, a ta ręka piękna taka”- myśli sobie mama. Rozochocony reakcją, a raczej jej brakiem ze strony rodzicielki, Franklin pakuje do kaszki palec. Nagle… impuls do głowy: „chyba robię coś złego!”. Tym samym powolutku palec zostaje wyjęty z talerza, wytarty o spodnie (czyste, w pocie czoła prasowane- co tylko zwiększa wymiar oskarżenia)  i Jaśnie Panicz udaje, że absolutnie nic się nie stało.

„Co zrobiłeś?”- pyta mama.

„Ojeeeeej, bach! Nianio nie… Ty mamo!”- rzecze Franciszek.

„Ja Ci ubrudziłam spodnie?”

„Nie ja.”

Jakie to szczęście, że zaczął broić…

Jak wiecie, dość liberalnie podchodzimy do kwestii wychowania naszego dziecka. W zasadzie nie musi nic, a może wszystko. No nie powiem, próbowaliśmy wprowadzić kilka zasad. Zasada numer 1526, że Dziedzic chodzi spać maksymalnie o 20 jest spełniana pod warunkiem, że nie pozwalamy Frankowi spać w dzień. I tu pada zasada numer 256: „Franek ogranicza drzemki dzienne do zera”. Tylko, że kiedy Frankowi w dzień zachce się spać, nie ma opcji, żeby go przetrzymać. Potrafi zasnąć na siedząco, śpi ile chce (bo mu pozwalamy) i spać idzie też, kiedy chce. O! Albo zasada 16: „Francesco nie wymusza płaczem/ żalem/ duszeniem się”. Wiem, jak to zabrzmiało, ale pokazowe duszenie Jaśnie Panicza, to kreacja godna oscara. Zatem mamy duszenie, kiedy nie wolno komputera, czekolady, telewizji, kiedy trzeba myć zęby, obcinać paznokcie, iść spać o wspomnianej 20ej. Dopracował to do perfekcji. My jeszcze rozróżniamy pokazówkę od prawdziwych problemów oddechowych, ale ciocie, babcie, wujkowie niejednokrotnie są w szoku, że nie ratujemy dziecięcia. No niestety bezzasadne stało się w naszym domu wymyślanie zasad.

Nie. Choć jest jedna, której dotrzymujemy od zawsze. Od kiedy Dziedzic zachorował tak na poważnie. Kiedy usłyszeliśmy słynne „nie wiadomo, ile jeszcze…”, to był ostatni raz, kiedy przy Franku była złość na los, rozpacz i płacz. Wtedy to wymyśliliśmy (choć jeszcze nieświadomie) zasadę, że przy Franku nie płaczemy. Nie dajemy mu odczuć, że jest źle, że może być gorzej. Franek ma się czuć bezpiecznie, ma być szczęśliwy, nie może się bać. Od tamtego dnia w naszym domu panuje zasada numer 1: „Przy Franciszku nie płaczemy, choćby nie wiem co.” Płaczemy w poduszkę nocą, w aucie, przed wejściem do domu. Przy Franciszku nie. I tej zasady przestrzegamy nie tylko my, ale i nasi bliscy. Pamiętam Ciocię Ew. płaczącą na zapas w poczekalni łódzkiego oiomu, obie babcie ukradkiem ocierające łzy w mankiety swetrów oraz twardzieli wujków z gulą w gardle. Nikt nigdy nie płakał przy Franku.

Tak to już chyba jest, że rodzice chorych dzieci noszą maski. Maski szczęścia i uśmiechu. Uchodzimy za twardzieli, za siłaczy, a tak naprawdę wszyscy bardzo się boimy o los naszych dzieci, wszyscy martwimy się na zapas, wszyscy cierpimy, wszyscy mamy żal. Każdej uśmiechniętej zapotworzonej mamie z tyłu głowy siedzi płacz i rozpacz, która nieco senna czeka na gorszy dzień. Czasem ryczy się do poduszki i nienawidzi świata. U nas nigdy przy Franku.