Ma niebieskie oczy i trochę za dużo jak na swój wiek siwych włosów (od zmartwień pewnie).

Zna odpowiedź na każde pytanie, a jeśli jej nie zna, to zaraz się dowie.

Nie boi się ani burzy, ani wiatru, ani nawet sztormu chyba.

Potrafi naprawić koło w aucie i przełącznik przy piecu.

Wie, co to jest ciśnienie wydechowe w respi i gdzie tego szukać.

Wie, jak odessać, żeby było krótko i najmniej nieprzyjemnie.

Wie, kiedy trzeba leki podać i o której jest dogoterapia.

Wie, że do inhalacji to lek i sól fizjologiczna- by pogonić cosia.

Wie, jak ważny jest samodzielny oddech- stąd rekord półtoragodzinny.

Opowiada milion historii jedna po drugiej, kiedy noc bezsenna.

Wymyśla zabaw cztery tysiące, kiedy zimno i pada.

Uczy literek i obsługi komputera- wszak nowoczesnym trzeba być.

Jest obok.

Tata Franka.

Wszystkim Tatom, Tatusiom, Tatulkom, Ojcom- dużo zdrowia i siły. Bądźcie zawsze obok. Bądźcie.

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że panowie zaprzeczą. Ba! Jestem niemal pewna, że stwierdzą, że zupełnie niepotrzebny ten wpis. A jednak zaryzykuję…

Wiadomo jak choruje mężczyzna: katar może zabić, zadrapanie nogi grozi amputacją, a pilot do telewizora leży tradycyjnie zbyt daleko. Wobec tego wyobraźcie sobie, że mam aktualnie w domu, na kanapie niespełna trzyletniego mężczyznę. Mężczyznę, który ma zaledwie szmerki w płucach i któremu Doktor powiedział, że jeśli przyłoży się do inhalacji, antybiotyk będzie zbędny. Reasumując: póki co nie ma tragedii, dlatego mama może sobie pozwolić na niewielkie złośliwości. Tenże właśnie chorujący mały mężczyzna:

po pierwsze:

umiera, kiedy w zasięgu wzroku nie ma mamy (dzięki Ci losie za urlop na żądanie!)

po drugie:

umiera, kiedy kanał w telewizji jest inny, niż ten z bajkami

po trzecie:

umiera, kiedy trzeba jeść/ ćwiczyć/ przebrać spodnie

po czwarte:

umiera, kiedy pojawia się współczujący obserwator (Babcia/Dziadek/Ciocia)

Ten sam mężczyzna nagle zdrowieje, kiedy:

zamiast drugiego śniadania dostaje chipsy (organiczne chipsy od FifiMamy), w telewizji poruszamy się w obrębie Kubusia Puchatka, Zebry Zou i Bzyczka. Zdrowieje, kiedy tata proponuje mu przejażdżkę najprawdziwszą w świecie cię-ża-ró-wą (!!!), kiedy Ciocia Ania w czasie rehabilitacji śpiewa, tańczy i recytuje, zdrowieje także wtedy, kiedy mamusia odkłada inhalator i leki na półkę.

100% mężczyzny w mężczyźnie. Mój syn- Franek.

Będzie dobrze! 😀

Sprawa wygląda następująco: wziął i przypałętał się jakiś coś i stwierdził, że skoro jest tak fajnie, to on zostaje. Coś ów zamieszkał sobie cichutko w lewym płucku i przez nikogo niezauważony postanowił rozgościć się na całego. Dyskretnie od kilku dni zwiększał ilość wydzieliny z rury i ni stąd ni zowąd dziś stwierdził, że pora na drugie płucko.

Nie, płuca nie płoną jeszcze. Szumią póki co delikatnie.

Żeby pokazać cosiowi, gdzie jego miejsce Doktor Opiekun zarządził akcję: „miej cosia w nosie” i zalecił inhalacje podparte syropem przeciwcosiowym. Na wszelki wypadek recepta na antybiotyk leży na komodzie (coby mieć asa w rękawie, jakby coś urósł w siłę) i obserwujemy. Odwołano zajęcia z Panią Specjalistką i jutrzejsze wyjście do Cioci na urodziny. Franciszek zaś nieco posmutniały, nieco osowiały, nieco nieobecny poszedł spać bez kolacji. Przed snem uśmiech wywołała Babcia Domowa niekończącą się bajką o kotku i tym sposobem w połowie czerwca próbujemy nie dać się przeziębieniu.

Jeśli płuca zapłoną- będziemy w pogotowiu. Ale lepiej przegonić cosia póki mały, prawda?

Ledwo człowiek ten piasek z klapek wysypał, ledwo pranie zrobił, ledwo dom do stanu japońskiego doprowadził (czyli na jakotako) , ledwo odprasowane zostało to, co wyprane, a tu znów:

pakujemy filtry na wymianę, tasiemki, obwód cały do respiratora, gaziki jałowe, octanisept słynny już zagadkowy, rurkę (tak na wszelki wypadek), kable, kabelki, kabelunie, szorty, kąpielówki, klapki, okulary i kapelusz słomkowy i  jeszcze poduszkę z żyrafą ulubioną i książkę na drogę, orzechy do pogryzienia, Krzysztofa H. (coby drogę pokazał), pakujemy uśmiechy od ucha do ucha i co? I jedziemy do Ignacówki.

Ignacówka to takie bezpieczne i fajne miejsce, o którym w sieci pisze Mama Ignaca, a którą razem z nią tworzy Tata Ignaca i trzech fantastycznych chłopców. Poznaliśmy się na gali Promyka, zaiskrzyło, poszła chemia, przyszło zaproszenie i jedziemy.

W planach mamy ZOO z cudowną Małgosią, z którego będzie taka relacja, że hoho, będziemy obchodzić urodziny Ignasiowej Mamy (sto lat!sto lat!) i pewnie będziemy gadać, chrząkać i się wzruszać.

Przeraża mnie tylko myśl, że po powrocie znów trzeba będzie prać, prasować i spędzać czas na innych  tego typu przyjemnościach.

A potem się dziwię, że na blogu sezonem ogórkowym wieje…

Bałtyk zdobyty.

Trochę wieje, trochę pada, trochę świeci słońce. Zajadamy się „chlebkiem z chmurką” i oglądamy „ptaka mewę”. Ciągniemy ciężką jak sto pięćdziesiąt kimbę po plaży i w duchu przeklinamy przednie obrotowe kółka. Godzinami wpatrujemy się w „dużą wodę mamo” i szukamy miejsca, gdzie można zjeść rybę.

Jest bosko.

Jest błogo.

Jest wakacyjnie.

1. Chlebek z chmurką to gofry z bitą śmietaną.

2. Ptak mewa to mewa. Rozróżniamy różne ptaki: ptak gołąb, ptak wróbel, ptak mewa. Tak sobie to Franciszek wymyślił.

3. Duża woda to wiadomo- morze, no bo kto widział taką dużą wannę.

***

Po stanie podgorączkowym nie ma śladu. Jest za to lekki nadmorski gil do pasa.

U normalnych ludzi wygląda to tak: pakują japonki, olejek do opalania, kurtkę przeciwdeszczową, okulary przeciwsłoneczne, dobrą energię , tankują auto i ruszają nad morze.

Taki był plan.

Aktualnie na jakieś 24 godziny przed wyjazdem na wytęskniony, wyczekany, wymarzony i w ogóle urlop u nas wszystko leży. Po pierwsze pękła nam rura od respiratora i musieliśmy wymienić ją na zapas- ruszymy zatem z jedną w zapasie. O ile w ogóle ruszymy. Tato wziął i dostał gorączki, kaszlu i innych takich podobnych i na dzień dziecka dostał antybiotyk w wersji supermax i leży i się kuruje. Na 24 godziny przed. Z wrażenia Franio coś nam pokichuje, zaczął kłócić się ogromnie z respiratorem i wkracza w niebezpieczne rejony stanu podgorączkowego. Na 24 godziny przed. Tata odizolowany zajmuje rodzinne łóżko i walczy uparcie, zaś Nianio profilaktycznie podawany ma syrop na wzmocnienie i monitorowany stan zaglutowienia rurki.

Na dodatek trampki tatowe się rozkleiły i na szybciocha trzeba będzie zainwestować w nowe. Do tego wszyscy, ale to absolutnie wszyscy meteorolodzy zapowiadają burze, grady i ulewy. Brakuje nam do szczęścia tylko tego, żeby na liście przydasiów było coś, czego nie będziemy mogli znaleźć w domu i już w ogóle będzie czad.

Na 24 godziny przed wyjazdem:

-ilość spakowanych ubrań: zero

-ilość rur do wymiany: o jedną za mało

-ilość zakatarzonych mężczyzn: dwaj

-ilość niezakatarzonych kobiet: jedna (i zamierza się tego trzymać)

-ilość zjedzonych czekolad przez niezakatarzoną kobietę: jedna, a druga się patrzy i kusi…

-ilość pozytywnej energii dotyczącej wyjazdu: zdecydowanie za mało.

A ponieważ dzień był dziś zaiste ważny i świąteczny wraz z Franciszkiem malowaliśmy twarze, śpiewaliśmy o biedronce, czytaliśmy instrukcję obsługi elektryka, byliśmy na frytkach, próbowaliśmy pokonać strach przed termometrem i oglądaliśmy Zebrę Zou.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, w poniedziałek nadajemy znad Bałyku! 🙂