Sezon wakacyjny i ogórkowy w pełni. Kiedy wszyscy wokół nas biorą plecak swój i gitarę i szukają destynacji urlopowej, my jak zwykle o tej porze – już po. Jakoś wcześniej nie było okazji, żeby cokolwiek o naszych wakacjach napisać na blogu, bo co i rusz latamy (dosłownie – balon przecież!) i nawet teraz wpis nadawany jest zdalnie od dziadków z ogródka. Bo założenie jest takie, żeby w czasie wakacji jak najmniej siedzieć w domu, tym bardziej, że pogoda dopisuje. Mamy więc mnóstwo planów spacerowo – wycieczkowych, które do kolejnego roku szkolnego zamierzamy konsekwentnie realizować. Na naszym instagramie (tutaj KLIK) albo facebooku (KLIK tutaj) mogliście już zobaczyć fragment naszych wakacyjnych wojaży, ale tylko tutaj creme de la creme i nasze wakacyjne polecenia. Bo przecież jesteśmy wybredni, wygodni, nienormalni (chciałam napisać niezwyczajni, ale zapachniało samouwielbieniem i zrezygnowałam; nienormalni w sensie, że w związku ze Starszakiem przyglądamy się bardziej miejscówkom, w których jesteśmy).

Tak się szczęśliwie poukładało, że w tym roku udało nam się zwiedzić kawałek więcej polskiego wybrzeża, niż dotychczas. Trochę stacjonowaliśmy w Sarbinowie (dzięki Waszym poleceniom), a trochę w naszych ukochanych Rowach, tu i tu przy okazji zwiedzając okolicę. Nasz pierwszy raz w Sarbinowie w ogóle nas nie zawiódł. Leosiowi tradycyjnie wystarczyła łopatka, wiaderko i największa piaskownice ever oraz morze, które w tym roku było dla nas wyjątkowo łaskawe, dzięki czemu chłopcy CODZIENNIE skakali po wodzie, a i my mieliśmy nie lada frajdę. Udało nam się pobić kilka rekordów w Sarbinowie – Franek przejechał na elektryku 13 km tylko z jednym odpoczynkiem, kiedy to na piechotę postanowiliśmy dojść do 16 południka.

Wszyscy byliśmy zachwyceni tą wyprawą, a najbardziej to chyba Tata, który mógł swój talent pedagogiczny i miłość do geografii wykorzystać w terenie. Tego dnia także Leon zrobił swój prawie pierwszy triathlon – przejechał rowerem i przebiegł ten sam dystans. Pływanie zaliczył już po drzemce, wieczorem. Nie wiem, czy wiecie, ale to właśnie w Sarbinowie wybudowano najdłuższą w Polsce promenadę nad samiuteńkim brzegiem morza, dzięki czemu codzienny spacer nabierał zupełnie innego wymiaru, a Francyś mógł do woli popisywać się swoim elektrykiem. Właśnie ze względu na tę promenadę wszystkim wózkowiczom będziemy polecać Sarbinowo.

Bo Rowy polecamy od zawsze. Ze względu na ich rozmiar, bo nie są wielką metropolią, ale także z powodu Słowińskiego Parku Narodowego, który z każdym rokiem eksplorujemy coraz dokładniej. W tym roku postawiliśmy sobie turbo wyzwanie i z Frankiem w przyczepce i Leosiem w siodełku objechaliśmy dookoła Jezioro Gardno. My to wiadomo, nie jesteśmy zbyt odpowiedzialni, więc tym odpowiedzialnym rodzicom respiratorowców tego nie polecamy. Trasa od strony parku jest ok, zwykły leśny ale równy dukt. Ale z drugiej strony niemal cała droga wyłożona jest betonowymi płytami. Wszystko byłoby super, bo Leosiowi to zupełnie nie przeszkadzało, nawet uciął sobie relaksacyjną drzemkę w siodełku, ale Franka plecy po takim trzęsieniu dostały ostro popalić. Franek, jak to Franek nie narzekał zbytnio, z tym że wieczorem sam nalegał na masaż i padł jak kawka. Trasa jest dość długa (jakieś 26 km górek i podskoków na dziurach), jednak taras widokowy i okoliczności przyrody niesamowite. Dla nas taki rodzaj atrakcji był ekstra.

Co bierzemy pod uwagę jadąc na wakacje?

• Ilość osób.

Jak wiecie w sezonie bywa różnie i już skoro świt trzeba biec i rezerwować sobie miejsce na plaży. To jest ani nazbyt wygodne, ani szczególnie grzeczne a dla nas byłoby to już dramatycznie nierealne. Chcemy być plażowiczami pełną gębą, jednak nigdy nie zapuszczamy się bardzo w głąb plaży – ciągniemy za sobą bowiem wózek z Frankiem, respiratorem i ssakiem, niesiemy torbę z przydasiami respiratorowymi na wszelki wypadek i cały ekwipunek plażowy dla normalnych. Dlatego staramy się rozbijać zwykle blisko zejścia na plażę także na wszelki wypadek, gdyby trzeba ją było szybko i skutecznie opuścić.

•  Bliskość do morza.

Dobra nie ukrywam, że to wygodne. Ale u nas także bezpieczne. Kiedy zaniesiemy już wszystko, co potrzeba na plażę, to średnio nam się uśmiecha, żeby nasza kwatera była 2 km od plaży i morza. Bo zdarzało nam się już biec po filtr, który wpadł do piasku trzeci raz albo po cewniki, których ilości nie przeliczyliśmy albo ewakuować z powodu oberwania chmury, którego nijak nie można przeczekać pod kocem, kiedy na respirator lecą litry wody.

• Warunki zakwaterowania

Staramy się, żeby nasz morski dom był blisko plaży, by był na parterze, by było wystarczająco dużo miejsca na dwa duże wózki i by było miejsce na „coś do robienia” w czasie ewentualnej niepogody. Bo o ile Leosia można odziać w kalosze i kurtkę przeciwdeszczową, to Franc deszcze spędza pod dachem. (Na szczęście w tym roku padało tylko raz, przez pół godziny i to akurat wtedy, kiedy przemieszczaliśmy się z Sarbinowa do Rowów). Oczywiście kwatera spełniająca te warunki w sezonie kosztowałaby miliony moment, które nie wiem jakim cudem, nie mogą zagrzać u nas miejsca. Dlatego zwykle jeździmy w sezonie niskim, płacąc za nasze mieszkania połowę ich sezonowej wartości, resztę inwestując w gofery z dżemorem oczywiście. 😉

Za chwilę Franek kończy wakacje u dziadków, mamy jeszcze w planie odwiedzić piernikowe miasto, zobaczyć dinozaury i kto wie – może spotkamy się na końcu świata! Mam nadzieję, że Wasze wakacje też będą takie superowe.

A ty nie wiesz, że jesteś strasznie chory i nie możesz chodzić i nie masz prawie mięśni? Masz takie chude kości, że łatwo je można połamać.

Usłyszał to pierwszy raz. Od rówieśnika.

Witaj, prawdziwe życie.

Budzik zadzwonił o trzeciej nad ranem. Nawet w upalny czerwiec, to godzina, kiedy nie ma jeszcze słońca, a dookoła cisza jak makiem zasiał. Zerwaliśmy się na równe nogi, ubraliśmy dresy i trampki, do plecaka spakowaliśmy sok pomarańczowy, termos z malinową herbatą, kanapki, kamerkę, zapasową rurkę tracheostomijną, filtry, obwód do respiratora, kilka jałowych gazików, sól fizjologiczną, pulsoksymetr i czapeczkę – taką na uszy, bo mimo tego, że czerwiec, czapeczka mogła się przydać. Wybijała czwarta, kiedy zaspany Tata machał nam na pożegnanie z okna w kuchni, Leoś nawet nie drgnął zupełnie ignorując śródnocny galimatias, a my – Mama i Franek ruszyliśmy spełniać marzenie. Marzenie numer trzy. Była sobota. O 4.30 rozpoczęły się przygotowania i szkolenia do przygody, którą wspomina się całe życie. W sobotę o 4.30 zaczęło spełniać się marzenie o locie balonem. Franek – chłopiec, dla którego statystyki medyczne już dawno przestały mieć znaczenie, chłopiec który miał nie mieć szans znaleźć się w tym miejscu, w którego poza rodziną na początku nie wierzył nikt. Miał wzbić się w niebo i dotknąć chmur.

Żeby wzbić się w niebo i dotknąć chmur, trzeba się solidnie przygotować. W powietrzu nie ma miejsca na amatorszczyznę. Dlatego każdy kandydat na areonautę bierze udział w przygotowaniu lotu od samego początku. Trzeba oporządzić kosz, zamontować butle, stelaże i co najważniejsze – nadmuchać balon. Niepozorna przyczepka, którą za samochodem przyciągnęła ekipa Wyprawy Balonem mieściła wszystko, co do lotu jest potrzebne. Czy Wy wiecie, że taki ogromny balon zmieścił się w torbie wielkości stołu kuchennego dla czterech osób? I że ten „stół” jest tak ciężki, że przeniesienie go przez kilka dorosłych osób, to trening zaliczony na siłowni?

Najpierw Panowie zmontowali kosz – stelaż z palnikami i butle. Wszystko nadzorowała i dokładnie sprawdzała, a nam tłumaczyła nasza pilotka – Beata Choma – Mistrzyni Europy w lotach balonem. Śmialiśmy się, że Franek jak już coś robi, to zawsze z Mistrzami. Potem robiliśmy próbę generalną – po kolei zapięliśmy Franka we wszystkie pasy, bo kosz którym lecieliśmy jest przystosowany do przelotów wózkiem. Każde koło wózka spacerowego Franka przypięte było oddzielnym pasem, zapinanym jak pasy samochodowe – na klik. Dodatkowo sam Franciszek przypięty był pasami pięciopunktowymi na specjalne klamry. Pasy oplatały jego ramiona oraz biodra. Franek był przymocowany naprawdę dobrze. Potem Beata powiedziała nam, w którym miejscu mamy stać my – ja, Dziadek Ksero, Bolo i jego Tata. Powiedziała też, że w momencie, kiedy balon zostanie zapięty do kosza a ona zajmie miejsce pilota, do końca lotu już tego miejsca nie opuszcza a i my możemy wejść i wyjść z kosza dopiero na jej komendę. Wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani i trochę bladzi z wrażenia. Największy luz mieli chłopcy – Franek i Bolo, którzy stwierdzili, że absolutnie niczego się nie boją. Kiedy już odbyła się próba generalna, nastąpiło wielkie dmuchanie. Balon był przeogromny! Rozłożony na trawie lotniska wyglądał imponująco. Franek pomagał w rozciąganiu, a Dziadek i Wujek pilnowali napełniania balonu powietrzem. To robi naprawę wielkie wrażenie, kiedy możesz być czynnym uczestnikiem tych przygotowań, a nie jesteś jedynie pasażerem. Doczytałam na stronie wyprawabalonem.pl, że tak jest za każdym razem, więc jeśli się skusicie, przygotujcie się na przygotowania.

Kiedy balon był już napełniony powietrzem, a Panowie z ekipy przymocowali go do kosza i wielkimi linami do samochodu i ziemi, mogliśmy zająć swoje miejsca. Pomachaliśmy Babci Goshi i Cioci Suzi na pożegnanie i… wzbiliśmy się w powietrze. Kosz balonu był z dwóch stron przeźroczysty, dlatego Franek na wózku a Bolo na siedząco mogli podziwiać oddalający się krajobraz. Widoki były przepiękne! Szukaliśmy budzących się ze snu zwierząt i udało nam się wypatrzeć lisa i kilka zajęcy. Lecieliśmy nad samymi czubkami drzew i obniżaliśmy lot, żeby dotknąć czubków kukurydzy. Wzbijaliśmy się szybko i obniżaliśmy powoli. Zaciekawieni ludzie machali nam z dołu i robili zdjęcia, a chłopcy stwierdzili, że domy i ulice wyglądają jak układanka z lego. Fantastycznie było widać pola kapusty – zupełnie inaczej niż z perspektywy ziemskiej, pachniało ziemniakami, kiedy przelatywaliśmy nad ich uprawami, a przyjemne ciepło sprawiało, że to było po prostu bardzo przyjemne przeżycie.

Balonem nie można tak po prostu sterować. Dlatego loty odbywają się zawsze w ściśle określonych porach. Wtedy, kiedy wiatr jest najbardziej sprzyjający. Z nami było tak samo. Nie zdawaliśmy sobie sprawy ile krzepy trzeba mieć, żeby takim balonem sterować, ale ponieważ lecieliśmy z Mistrzynią Europy, czuliśmy się zupełnie bezpiecznie. Lądowanie było ekscytujące i nie bez przygód. W ostatniej chwili podmuch wiatru lekko nas zniósł, a kosz (wraz z zawartością) przewrócił się na bok. Przeszkoleni na taką okoliczność mocno się trzymaliśmy takich łapek zamontowanych w środku, a przypięty pasami Franek nawet się nie przesunął. Zaliczyliśmy wówczas klasyczną tuwimowską „Rzepkę” – Franek na boczek, Mama przy Franku, respirator nie drgnął (bo przypięty), Dziadek na koszyk i na Dziadka Bolo. Co działo się w kabinie pilota nie wiem, bo tam walczyli Wujek i Pilotka Beata. Ekipa wspierająca od Beata i nasze dziewczyny przybyły z odsieczą, a kiedy na komendę Beaty mogliśmy opuścić balon, uśmiechy już nie schodziły nam z twarzy.

Tak, jak braliśmy czynny udział w rozkładaniu i przy składaniu balonu wszyscy zgodnie pomagaliśmy. Na koniec tej ekscytującej eskapady zgodnie z tradycją jako nowicjusze zostaliśmy ochrzczeni ogniem, wodą i ziemią, otrzymaliśmy certyfikaty uczestnictwa w locie i uczciliśmy szczęśliwą podróż lampką szampana. Tak jest za każdym razem, bowiem pierwszy balonowy lot odbył się we Francji w 1783 roku, kiedy to w chmury wzbił się bezzałogowy balon. Potem jak to życiu bywa, wysłano zwierzęta i kiedy te bezpiecznie wylądowały, spróbowali ludzie. Jak Francja, to szampan dlatego i my – ochrzczeni lotnicy, uczciliśmy swoje szczęśliwe lądowanie trunkiem z bąbelkami na śniadanie.

Franciszek już sam nie wie, o czym mógłby marzyć. Był bardzo szczęśliwy i mimo zmęczenia dzielnie udzielał telewizyjnych wywiadów i potem na rodzinnej uroczystości wywiadów rodzinnych. Jestem z niego bardzo dumna, bo pilnie słuchał wszystkich wskazówek i mimo bocznego lądowania nie wpadł w panikę, jeszcze dziś rano wspominając, ze to była najlepsza część lotu.

Dziękujemy dziennikarzom tvp info z Panią Karoliną Stefaniak na czele, która od dwóch lat trzymała rękę na pulsie za prezent w postaci spełnionego marzenia – lotu balonem.

Dziękujemy ekipie Wyprawy Balonem – wyprawambalonem.pl – wszystko przygotowaliście z wielką pasją i profesjonalizmem. Odpowiadaliście na każde nasze pytanie i rozwiewaliście każdą wątpliwość.

Dziękujemy Beacie Chomie – naszej pilotce za bezpieczny start i lądowanie, za każdą historię i opowiastkę, którą uraczyła nas podczas lotu.

Dziękujemy Wam – moim Czytelnikom, Wspieraczom Franka. Kiedy Pani Natalia z tv zapytała mnie, co czuję, jako mama kiedy mojego syna wspiera tak wiele nieznanych osób odpowiedziałam, że czuję wielką dumę, pokorę i wdzięczność. To także dzięki Wam Franek żyje i spełnia swoje marzenia, a my możemy szczęśliwie z nim to dzielić.

Jeśli macie ochotę, obserwujcie nas na instagramie -> Franek Trzęsowski i na facebooku -> mojsynfranek – tam bywa troszkę więcej zdjęć, a na instagramie w ulubionych relacjach jest wszystko o locie z soboty. Zapraszamy 🙂

Od kilku dni z zapartym tchem obserwuję moich synów. I od razu mam flashback z dzieciństwa.

Kiedy byłam dzieckiem mój Tato dostawał z pracy paczki świąteczne dla dzieci. Takie same dla każdego z naszej trójki. Kiedy ja kilka dni po rozpakowaniu wyrzucałam ostatni papierek, mój średni brat skrupulatnie odliczał każdy fragment każdej czekoladki i kończył je jeść mniej więcej w okolicach przedwiośnia. Najmłodszy lawirował mniej więcej po środku – zostawał daleko za mną w kwestii konsumpcji, ale nigdy przenigdy nie dotrwał nawet do końca roku. Tak samo wyglądało u nas kieszonkowe. Przez moją skarbonkę, a potem nawet długo długo przez portfel pieniądze zdawały się przepływać. Zanim jeszcze dostałam jakieś kieszonkowe, plan miałam na sześć kolejnych. Mój najmłodszy brat działał celowo – kiedy chciał sobie kupić coś większego, potrafił odkładać, kiedy celu nie było – szalał jakby jutra miało nie być. Wiecie oranżada bez kaucji za butelkę i dwie drożdżówki w sklepiku szkolnym. Zaś nasz środkowy brat pieniądze miał zawsze. Umiał oszczędzać i nie wydawał na głupoty.

Od kilku dni obserwuję, jak moi chłopcy radzą sobie z majątkiem. Z okazji wyjazdu dostali od dziadków pieniądze na lody. Franek taktycznie oddał swoją własność tacie i ustalił, że gdyby coś, to będzie brał z portfela taty. Leon poszedł ze swoją pięćdziesięciozłotówką spać, a następnego dnia jeszcze przed wyjazdem, wyruszył na łowy. Już dawno miał upatrzonego nowego robota do swojej kolekcji. Pożyczył ode mnie jeszcze dwadzieścia złotych i razem z robotem ruszył w świat.

Świat okazał się niezwykle brutalny, bo okazało się, że na piękne oczy to nawet takiemu przystojniakowi, jak Leon nikt nie chce lodów sprzedawać, że już o gofrach, czy innych frykasach nie wspomnę. Najgorzej, że okazało się także, że wszelkie zabawy, samochodziki, przejazdy i pojazdy to wydatek rzędu minimum dwóch złotych. Leoś doskonale wiedział, że zdaniem dorosłych nie wszystkie jego wydatki mają sens. Kiedy więc zorientował się, że nie ma co liczyć na dofinansowanie do pieska z psiego patrolu… poszedła do Franka. Poszedł i rzecze:

-Franciszku… a dasz mi na trochę dziesięć, żebym mógł sobie kupić Zumę?

-Leon, ale Ty też dostałeś pieniądze od dziadków, gdzie je masz?

-Fraaaanciszku… ja naprawdę potrzebuję dziesięć na Zumę… (jeśli odpowiednio przeciągnie się samogłoskę, prośba ma większą moc – zaufajcie mi).

-Dobra, weź to dziesięć złotych. Ja i tak korzystam z portfela Taty.

No więc w sumie to szach-mat. Leoś nie dość, że wydał swoje pieniądze, pożyczył na wieczne oddanie ode mnie, wykorzystuje fundusz wakacyjno -rodzicielski, to jeszcze uzyskał dofinansowanie od brata. A brat? No co, przecież i tak korzysta z portfela Taty…