Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że panowie zaprzeczą. Ba! Jestem niemal pewna, że stwierdzą, że zupełnie niepotrzebny ten wpis. A jednak zaryzykuję…

Wiadomo jak choruje mężczyzna: katar może zabić, zadrapanie nogi grozi amputacją, a pilot do telewizora leży tradycyjnie zbyt daleko. Wobec tego wyobraźcie sobie, że mam aktualnie w domu, na kanapie niespełna trzyletniego mężczyznę. Mężczyznę, który ma zaledwie szmerki w płucach i któremu Doktor powiedział, że jeśli przyłoży się do inhalacji, antybiotyk będzie zbędny. Reasumując: póki co nie ma tragedii, dlatego mama może sobie pozwolić na niewielkie złośliwości. Tenże właśnie chorujący mały mężczyzna:

po pierwsze:

umiera, kiedy w zasięgu wzroku nie ma mamy (dzięki Ci losie za urlop na żądanie!)

po drugie:

umiera, kiedy kanał w telewizji jest inny, niż ten z bajkami

po trzecie:

umiera, kiedy trzeba jeść/ ćwiczyć/ przebrać spodnie

po czwarte:

umiera, kiedy pojawia się współczujący obserwator (Babcia/Dziadek/Ciocia)

Ten sam mężczyzna nagle zdrowieje, kiedy:

zamiast drugiego śniadania dostaje chipsy (organiczne chipsy od FifiMamy), w telewizji poruszamy się w obrębie Kubusia Puchatka, Zebry Zou i Bzyczka. Zdrowieje, kiedy tata proponuje mu przejażdżkę najprawdziwszą w świecie cię-ża-ró-wą (!!!), kiedy Ciocia Ania w czasie rehabilitacji śpiewa, tańczy i recytuje, zdrowieje także wtedy, kiedy mamusia odkłada inhalator i leki na półkę.

100% mężczyzny w mężczyźnie. Mój syn- Franek.

Będzie dobrze! 😀

Sprawa wygląda następująco: wziął i przypałętał się jakiś coś i stwierdził, że skoro jest tak fajnie, to on zostaje. Coś ów zamieszkał sobie cichutko w lewym płucku i przez nikogo niezauważony postanowił rozgościć się na całego. Dyskretnie od kilku dni zwiększał ilość wydzieliny z rury i ni stąd ni zowąd dziś stwierdził, że pora na drugie płucko.

Nie, płuca nie płoną jeszcze. Szumią póki co delikatnie.

Żeby pokazać cosiowi, gdzie jego miejsce Doktor Opiekun zarządził akcję: „miej cosia w nosie” i zalecił inhalacje podparte syropem przeciwcosiowym. Na wszelki wypadek recepta na antybiotyk leży na komodzie (coby mieć asa w rękawie, jakby coś urósł w siłę) i obserwujemy. Odwołano zajęcia z Panią Specjalistką i jutrzejsze wyjście do Cioci na urodziny. Franciszek zaś nieco posmutniały, nieco osowiały, nieco nieobecny poszedł spać bez kolacji. Przed snem uśmiech wywołała Babcia Domowa niekończącą się bajką o kotku i tym sposobem w połowie czerwca próbujemy nie dać się przeziębieniu.

Jeśli płuca zapłoną- będziemy w pogotowiu. Ale lepiej przegonić cosia póki mały, prawda?

Ledwo człowiek ten piasek z klapek wysypał, ledwo pranie zrobił, ledwo dom do stanu japońskiego doprowadził (czyli na jakotako) , ledwo odprasowane zostało to, co wyprane, a tu znów:

pakujemy filtry na wymianę, tasiemki, obwód cały do respiratora, gaziki jałowe, octanisept słynny już zagadkowy, rurkę (tak na wszelki wypadek), kable, kabelki, kabelunie, szorty, kąpielówki, klapki, okulary i kapelusz słomkowy i  jeszcze poduszkę z żyrafą ulubioną i książkę na drogę, orzechy do pogryzienia, Krzysztofa H. (coby drogę pokazał), pakujemy uśmiechy od ucha do ucha i co? I jedziemy do Ignacówki.

Ignacówka to takie bezpieczne i fajne miejsce, o którym w sieci pisze Mama Ignaca, a którą razem z nią tworzy Tata Ignaca i trzech fantastycznych chłopców. Poznaliśmy się na gali Promyka, zaiskrzyło, poszła chemia, przyszło zaproszenie i jedziemy.

W planach mamy ZOO z cudowną Małgosią, z którego będzie taka relacja, że hoho, będziemy obchodzić urodziny Ignasiowej Mamy (sto lat!sto lat!) i pewnie będziemy gadać, chrząkać i się wzruszać.

Przeraża mnie tylko myśl, że po powrocie znów trzeba będzie prać, prasować i spędzać czas na innych  tego typu przyjemnościach.

A potem się dziwię, że na blogu sezonem ogórkowym wieje…

Bałtyk zdobyty.

Trochę wieje, trochę pada, trochę świeci słońce. Zajadamy się „chlebkiem z chmurką” i oglądamy „ptaka mewę”. Ciągniemy ciężką jak sto pięćdziesiąt kimbę po plaży i w duchu przeklinamy przednie obrotowe kółka. Godzinami wpatrujemy się w „dużą wodę mamo” i szukamy miejsca, gdzie można zjeść rybę.

Jest bosko.

Jest błogo.

Jest wakacyjnie.

1. Chlebek z chmurką to gofry z bitą śmietaną.

2. Ptak mewa to mewa. Rozróżniamy różne ptaki: ptak gołąb, ptak wróbel, ptak mewa. Tak sobie to Franciszek wymyślił.

3. Duża woda to wiadomo- morze, no bo kto widział taką dużą wannę.

***

Po stanie podgorączkowym nie ma śladu. Jest za to lekki nadmorski gil do pasa.

U normalnych ludzi wygląda to tak: pakują japonki, olejek do opalania, kurtkę przeciwdeszczową, okulary przeciwsłoneczne, dobrą energię , tankują auto i ruszają nad morze.

Taki był plan.

Aktualnie na jakieś 24 godziny przed wyjazdem na wytęskniony, wyczekany, wymarzony i w ogóle urlop u nas wszystko leży. Po pierwsze pękła nam rura od respiratora i musieliśmy wymienić ją na zapas- ruszymy zatem z jedną w zapasie. O ile w ogóle ruszymy. Tato wziął i dostał gorączki, kaszlu i innych takich podobnych i na dzień dziecka dostał antybiotyk w wersji supermax i leży i się kuruje. Na 24 godziny przed. Z wrażenia Franio coś nam pokichuje, zaczął kłócić się ogromnie z respiratorem i wkracza w niebezpieczne rejony stanu podgorączkowego. Na 24 godziny przed. Tata odizolowany zajmuje rodzinne łóżko i walczy uparcie, zaś Nianio profilaktycznie podawany ma syrop na wzmocnienie i monitorowany stan zaglutowienia rurki.

Na dodatek trampki tatowe się rozkleiły i na szybciocha trzeba będzie zainwestować w nowe. Do tego wszyscy, ale to absolutnie wszyscy meteorolodzy zapowiadają burze, grady i ulewy. Brakuje nam do szczęścia tylko tego, żeby na liście przydasiów było coś, czego nie będziemy mogli znaleźć w domu i już w ogóle będzie czad.

Na 24 godziny przed wyjazdem:

-ilość spakowanych ubrań: zero

-ilość rur do wymiany: o jedną za mało

-ilość zakatarzonych mężczyzn: dwaj

-ilość niezakatarzonych kobiet: jedna (i zamierza się tego trzymać)

-ilość zjedzonych czekolad przez niezakatarzoną kobietę: jedna, a druga się patrzy i kusi…

-ilość pozytywnej energii dotyczącej wyjazdu: zdecydowanie za mało.

A ponieważ dzień był dziś zaiste ważny i świąteczny wraz z Franciszkiem malowaliśmy twarze, śpiewaliśmy o biedronce, czytaliśmy instrukcję obsługi elektryka, byliśmy na frytkach, próbowaliśmy pokonać strach przed termometrem i oglądaliśmy Zebrę Zou.

Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, w poniedziałek nadajemy znad Bałyku! 🙂

Tej Pani w zielonym i Panu w okularach, dziewczynie w lokach i chłopakowi w dresie. Tej Pani, tamtej i tej obok. Temu Panu, ale i tamtemu także. Wszystkim Wam po kolei naprawdę serdecznie dziękuję. Dziękuję za bolącą stopę, bo w porę nie odskoczyłam i mnie poturbowało, dziękuję za rysę na meblach w kuchni, której żaden środek chyba nie pokona, dziękuję za ścianę obitą tuż przy wejście do pokoju. Jesteście super!

Czy wszystko u nas w porządku? Ależ w jak najlepszym! Wiecie, co dzieci cenią sobie najbardziej? Niezależność. Takie „mięśniaki”, jak Franek z ową samodzielnością mają  nie lada problem, dlatego rodzice dwoją się i troją, żeby zapewnić jej swojemu dziecku, jak najwięcej. Zerknijcie na film poniżej: mina Franka, oczy jak pięć złotych i serce uderzające milion  razy na minutę. Od dziś Franciszek jest właścicielem wózka elektrycznego! Nasze największe marzenie sprzętowe spełniło się! Co prawda wózek wymaga jeszcze małych poprawek, ale nie mogliśmy się powstrzymać i pod naszym dyskretnym nadzorem Nianio odbywał dziś pierwszą jazdę. Brakuje mu nieco koordynacji, trochę świadomości, że teraz sam może zadecydować dokąd idzie (a dokładniej jedzie), trochę umiejętności w  stylu Kubicy, ale już jesteśmy na dobrej drodze.

Jakość kiepska, ale zgońcie to na emocje. Dziękujemy Wam, bo to Wasz 1%, wpłaty na subkonto w Fundacji, darowizny sprawiły, że od dziś Nianio jest bardziej samodzielny, mamy stopa spuchnięta, meble w kuchni porysowane, a ściany obite. A najlepsze jest to, że my fruwamy pięć metrów nad ziemią, a Franio ze stoickim spokojem oznajmił Fifi Mamie: „Ciociu, elektryka mam.”

O szczegółach technicznych i sposobie finansowania jeszcze Wam napiszę. Dziś się cieszymy.

Dziękujemy!