Będzie to wpis trochę reklamowy. Ba! Będzie to wpis nawet z lokowaniem produktu. Należy się on Wam i Firmie- już piszę, dlaczego.

Rodzice dzieci niepełnosprawnych znają takie sytuacje: szukasz sprzętu dla swojego dziecka /krzesła,siedziska,wózka, pionizatora, itd./, znajdujesz firmę, umawiasz się z przedstawicielem, przymierzasz, bardzo często dzięki pomocy obcych ludzi decydujesz się na kupno. I tu powstaje problem. Bowiem często odnosimy wrażenie, że firmy sprzedające sprzęty dla niepełnosprawnych mają w nosie swoich klientów. Tak. Dobrze czytacie. Moment przymiarki, ustaleń, pokazu zazwyczaj jest ok. Przedstawiciele śpiewają pieśnie pochwalne na temat produktu, zachwycają się dzieckiem, doradzają, pomagają. W momencie, kiedy rodzic decyduje się na zakup- a w grę wchodzą najczęściej kwoty liczone w tysiącach- obsługa klienta zmienia się o 180 stopni. Przedstawiciel nie oddzwania, nie odpowiada na maile, realizacja przedłuża się z tygodnia na tydzień, czasem nawet nie dochodzi do skutku! My także boksowaliśmy się kilkoma tego typu instytucjami. Dlatego, niemal w ostatniej chwili zmieniliśmy sprzedawcę Frankowego elektryka. Ale do rzeczy.

Jak wiecie, mimo prób, Franio nie pokochał swojego gorsetu. Nie pokochał go do tego stopnia, że całe to gorsetowanie nim się zaczęło, już się skończyło. Tym samym, pamiętając, że skrzywienia pędzą, jak szalone, szukaliśmy gorestowego zamiennika. I znaleźliśmy dwa. Dziś będzie o jednym z nich. Poduszka stabilo. Tak się zaczęło- trafiliśmy do Krakowa. Wirtualnie. Mailowo.

(teraz będzie reklama)

Z całego serducha chciałam Wam polecić Firmę Noel z Krakowa. Z pełną odpowiedzialnością podaję ich nazwę i serdecznie pozdrawiam Pana Mateusza. Pełen profesjonalizm i doradztwo. Pan Mateusz odpowiedział na każde, nawet najbardziej dziwne pytanie z mojej strony, zaproponował nawet rozmowę na skypie, żeby pomóc, pokazać, jak wyprofilować poduszkę. Odpowiadał na maile szybko i sprawnie, a kiedy okazało się, że zamówione przez nas poduszki, to zupełnie nie ten model, zrobił wszystko, co w jego mocy i poduszki-dwie oddzielne-zamienił na jedną- całościową. (Tutaj ukłon w stronę Pana Szefa.) Dziś dotarła i wygląda tak:

Wkrótce Ciocie Rehabilitantki dostosują ją do potrzeb Franciszka i mamy nadzieję, że będzie nam służyła przez długie miesiące. Wtedy też na 100% zobaczycie, jak pięknie Franio w stabilo siedzi!

I teraz Wasza rola- nasi mili!

Stabilo kosztowała 1127,95 zł – całość została pokryta ze środków zgromadzonych na subkoncie Franka w Fundacji. Bardzo Wam dziękujemy. Wiecie, że bez Was nie dalibyśmy rady, prawda?

Zapytałam dzisiaj rano:

-Franio jaki jest twój tata?

-Mój tata to Szymek. Ma niebieskie oczy. Włoski blond. I ma brodę.

-A co lubisz robić z tatą?

-Oglądać rajdy w komputerze, oglądać mecz. Tata pisze literki, a Franio czyta.

-A ty kochasz tatusia?

-No. Mocno. Jak auto ciężarówa tak dużo.

-A dlaczego?

-Bo to jest tatuś Frania.

No właśnie taki jest Tatuś Frania:

Dziś Dzień Ojca. I dlatego dzisiaj właśnie Tato otrzymał swój portret. Wszystkim dzieciom życzymy takich Ojców (rodzica, opiekuna), jak nasz tata. A Tatom życzymy siły, radości i zdrowia.

Poniżej Tata Szymon autorstwa Franciszka (przy niewielkiej pomocy mamy, która stabilizowała nadgarstek):

Prawda, że uderzające podobieństwo?

Pamiętacie motyw Jagny z Chłopów, co to miała przygodę na taczce? Nie… Myśmy wcale naszego Dziedzica ze wsi nie wywieźli! Wszak on grzeczny jest i ułożony, jak na wrażliwego Młodzieńca przystało. No, ale w którym domu nie ma tak, że kiedy tato kosi trawę, to przejażdżka na taczce jest obowiązkowa? No w którym? Mnie woził mój tato, mojego tatę- jego, więc i Franek musiał kontynuować rodzinną tradycję, wobec której w ogóle się nie opierał.

Instrukcja obsługi:

Do umieszczenia jednego Franka w taczce potrzebujemy: Franka, taczkę, koc piknikowy z lidla, klocki do rehabilitacji, poduszkę pod kolanka i zdjęte na szybko z suszarki spodenki taty, bo poduszka to jednak było za mało. Efekt był oszałamiający!

Należy jeździć szybko, robić ostre zakręty, wjeżdżać w pole kukurydzy oraz zaczepiać wszystkich napotkanych sąsiadów. Zabawa przednia.

Trawę też pomagał kosić, ale nie mieliśmy wtedy fotografa. Tato pilnował kosiarki i niósł respirator, mama niosła Franka. Franio kosił. Aparat leżał na schodach.

Stała się rzecz straszna. Zapomniałam! Na śmierć mi z głowy wyleciało. Pofrunęło gdzieś, nie wpadło. Nikt nie pamiętał. Nikt nie przypomniał. Nie…Nie mam żalu. Chyba nawet się cieszę. To trochę jak z urodzinami. Do pewnego momentu obchodzisz je z hukiem i fanfarami, ogłaszasz całemu światu, że to już, że teraz, że tamtaratamtatatam. No a potem przez kilka lat masz 28 lat i na torcie na wszelki wypadek tylko jedną świeczkę. Tak się stał i u nas. Do tej pory wariowaliśmy, szaleliśmy, imprezowaliśmy.

Tak- za pierwszym razem———- > KLIK

Tak- za drugim————> KLIK

W tym roku to był piątek. Popełniłam tego dnia wpis zumbowy. To było dla nas bardzo ważne wydarzenie.

Zupełnie, zupełnie zapomnieliśmy, że 23 maja trzy lata temu nasz syn wrócił do domu. Ze szpitala, z rurą, respiratorem, potworzastym. Że wszystko wywróciło się do góry nogami. I wiecie co? Wywróciło się i tak sobie trwa. Częściej jest lepiej, niż gorzej- na szczęście. Franio śmiga- z resztą wiecie. Franio jest. Jest dobrze. Jest spokojnie. Jest normalnie. Ale fajnie!

Wy też już zapomnieliście, prawda? To dobrze.

Jak zapewne spora mniejszość Was, my jesteśmy już po urlopie. Niestety. Wszystko co dobre, nadmorskie, piaskowe, falowe, kaloryczne i dobre szybko się kończy. Tym samym z nadzieją wypatrujemy kolejnych wakacji, a dziś pora w końcu na solidne wspominki. Otóż, moi mili na tych wakacjach Franciszek: jadł WSZYSTKO, absolutnie wszystko (na śniadanie kanapki, na obiad zupę, rybę, frytkę- co tam kucharz miał, na deser lody i chlebek z chmurką ofkors i przydarzyła mu się także- ku naszemu zdziwieniu- cała kiełbaska z grilla). Generalnie nie poznawaliśmy chłopaka. Dzięki świetnemu towarzystwu i całemu ogromowi nowych koleżanek i kolegów mogliśmy także zauważyć, że nasz Franio z socjalizacją ma coraz mniej problemów. Sama zagadywał małych rówieśników, a i rówieśnicy nie pozostawali mu dłużni- wciągając w większość zabaw. To dobrze rokuje na przedszkole. Pogoda po raz kolejny nas rozpieściła na maksa i tym samym na początku wakacji jesteśmy już pięknie nawitaminizowani D3. 🙂 Wróciliśmy zdrowi, szczęśliwi i pełni pomysłów na potem. Chyba będzie się działo.

Pora chyba na jakąś relację zdjęciową, prawda?

Przesiadywaniom na plaży nie było końca…

Raz nawet prawie dotrwaliśmy do zachodu.Mówiłam, że posiłki były całkiem solidne (Mlikshake pozdrawiamy!)

Stąd nasze tempo wakacyjne wyglądało mniej więcej tak:

Aż trzeba było przesiąść się do karocy:

Co dokumentuje także poniższy film (Czy jest na sali jakaś królewna dla księcia? Tato jest zarezerwowany!)

Uśmiechy były całkiem szczere

Bo przecież plażowanie to najfajniejsza sprawa na świecie! A kiedy dojdzie do tego moczenie nóg w Bałtyku…

Franio niejednokrotnie protestował: „Nie chcę podgrzewać nóg na kocu!”

No to poszli w siną dal… (w niebieskich spodenkach to Tata, czerwona czapeczka to Franio-poważnie. Respi na kocu, Franek z ambu)

Na szczęście przed zachodem wrócili…

By kolejnego dnia wyruszyć do innego portu. (Czy jest na sali dziewczyna gotowa pokochać marynarza?) Takie to były wakacje. Oby do następnych!

Frankowy Dziadzia Greg jest strażakiem. Takim najprawdziwszym w świecie, bo ochotnikiem. Dlatego, kiedy dzisiaj wszedł do naszego domu ubrany w mundur galowy i zapytał, czy ktoś ma ochotkę na przejażdżkę wozem strażackim- nie było odwrotu! Franciszek w siedem sekund zmobilizował się do zjedzenia podwieczorku i popędziliśmy na festyn- święto, które zorganizowali nasi strażacy. Było więc jeżdżenie wozem strażackim, był konkurs na rzut beretem, był popcorn, lody, jazda najprawdziwszym wysięgnikiem strażackim, pokaz ratownictwa i pokaz gaszenia pożarów. Jest szczęśliwy i zmęczony Franciszek i zdjęcia, które jeszcze pachną świeżością. Sami rozumiecie, że wpis wakacyjny musiał poczekać.

Cztery minuty i siedemnaście sekund Supermanów 🙂

Franio po obejrzeniu powiedział: „Tata i Franio… No nie wytrzymam!”

Na plaży podchodzi do nas mały chłopiec. Na oko trzyletni. Z zaciekawieniem obchodzi wózek Franka raz, drugi, trzeci. Przygląda się respiratorowi, potem rurze i… o kurczę! Zauważa.

-Dlaczego on ma TO?- pyta, pokazując na rurkę

-To jest taka specjalna rurka, pomaga Frankowi oddychać.

-A dlaczego?

-Bo Franek jest chory. Nie oddycha, a ta rurka jest podłączona do respiratora, który oddycha razem z Frankiem.

Nagle do rozmowy włącza się Franio:

-Mamo, nie jestem chory. Ja mam tylko rurkę do oddychania, wiesz?

To dobrze. Chyba dobrze. Dobrze, że nie czuje się chory.

Ale mimo tego zrobiło mi się smutno.

Chcecie zobaczyć coś fajnego? Ponieważ ciągle nam się marzy prawdziwa wodna zjeżdżalnia, a dzisiaj trochę padało, postanowiliśmy przeprowadzić trening „na sucho”. Zatem 190 cm naszego Taty wdrapało się na tę dziecięcą zjeżdżalnię, Wujek pomógł z respi i… pojechali! Za jakość filmu odpowiada tyle czynników, że aż szkoda mówić, ale to naprawdę Francesco i Tata:

A poza tym ujeżdżaliśmy konie:

Wypatrywaliśmy słońca:  

Grunt to praca zespołowa 😉

Mżawka niejako zachęciła nas do wizyty w naszym ulubionym Milkshake Barze. Naprawdę polecamy!