A co to jest ślub? A po co brać ślub? Jak to będzie żoncią? Będzie jej mężem? A co to jest wieczór panieński? A wieczór kawalerski? A dlaczego ja nie mogę pójść? A co to jest świadek? A ja mogę być świadkiem?

Mocno burzliwy czas w naszej rodzinie. Kiedy my przygotowujemy się formalnie i mentalnie do wielkiego przewrotu wrześniowego we Frankowicach, jedni Wujkowie trwali, inne Ciocie wciąż trwają w ferworze gorączki ślubnej. Tym samym od jakiegoś tygodnia codziennie kilka razy odpowiadamy na powyższy zestaw pytań. O ile udało się jakoś Młodzieńcowi wytłumaczyć, że na wieczór panieński pójść nie może, bo to raczej dla dziewczyn, a ten kawalerski to nudy, bo chłopaki tylko piją piwko i nic nie robią, to już ze świadkowaniem było gorzej. Wtajemniczona w marzenie Francesca przyszła Panna Młoda wpadła więc na genialny pomysł i wraz z (prawie) Mężem zaproponowali Franiowi funkcję „najważniejszego świadka na ślubie, czyli takiego, który pilnuje obrączek i podaje je w momencie, kiedy pani poprosi”. Franio na taką prośbę oblał się płomiennym rumieńcem i całą sobotę z dokładnością szwajcarskiego zegarka, co siedem minut pytał, kiedy będzie mógł w końcu jechać na ten ślub i być świadkiem! Ponieważ pogoda była mocno upalna osobista stylistka najważniejszego świadka (Matka Anka czyli) porzuciła myśl o garniturze, skłaniając się ku niezobowiązującej elegancji. Efekt był powalający (co sprytniejsi obserwatorzy mogą zauważyć włosy na żel (!!!) na wyraźne życzenie modela):

Potem był TEN MOMENT, kiedy trzeba było pilnowane całym swym dziesięciokilogramowym ciałkiem obrączki oddać Pani, a świadek od obrączek poprosił o możliwość wpisu do aktu ślubu 😉

Potem był oczywiście toast i przednia zabawa, gdzie jak wiadomo, król był tylko jeden.

Tym samy Ciocia i Wujek zostali małżeństwem takim już naprawdę i na zawsze, Franio spełnił marzenie o świadkowaniu, napił się szampana o smaku oranżadki specjalnie dla niego ;), zjadł siedemnaście kilogramów frytek i zasnął na kolanach Babci Goshi. Ach! Co to był za ślub!

Od kilku dni testujemy naszą najnowszą zdobyczy sprzętową. Testujemy, to może zbyt duże słowo, bo testerem jest głównie Franek, ale ktoś się urobić po pachy musi, żeby a/ założyć, b/ dopilnować, bo się nie przemieszczał, c/przekonać delikwenta, że 27 sekund, to naprawdę zbyt mało, żeby ocenić skuteczność owego gadżetu. Gorset, bo o nim mówię raczej nie naprawi Frankowych skrzywień, ale mamy głęboką nadzieję, że przynajmniej powstrzyma te, które już tak bardzo galopują. Zdecydowaliśmy się na niego po niepowodzeniach z gorsetem na noc, który swojego czasu wymyślił dla Frania profesor Kotwicki. Ten aktualny umożliwia siedzenie, co już jest dużym plusem, bo spróbujcie zmusić jakiegokolwiek pięciolatka, żeby w ciągu dnia poleżał dłużej niż siedem minut. A tak tłuczemy po kolei wszystkie książki z mapami w domu, a Franc pokornie prostuje plecy. Łatwo nie jest, możecie mi wierzyć.

Skoro już jesteśmy przy temacie kręgosłupa, to tylko Wam wspomnę, że pod koniec września Franklin będzie miał konsultację u dr Potaczka w Zakopanem- klinice, która specjalizuje się głównie w operowaniu krzywych kręgów. Chcemy sprawdzić, czy Dr będzie miał jakiś pomysł na Franiowe plecki.
O! I zapomniałabym o najważniejszym. Gorset kosztował 700 zł, jednak dzięki temu, żeśmy swojego czasu wspięli się z Dziedzicem po słynnych schodach w kaliskim NFZ- został on w całości zrefundowany przez tę szacowną instytucję. Tyle z tego wyszło dobrego.

Pisząc, jak zawodowa blogerka (ehehehehe) dyskretnie chciałam wspomnieć, że tysiące ( 😉 ) z Was pyta, jak Francesco radzi sobie z upałami. Dlatego, w dniu, kiedy upalnie nie jest na pewno, bo od rana wieje i pada i wieje i w końcu rześko, można spokojnie siąść i zastanowić się, dlaczego posiadanie respiratora w lecie, to coś, czego tygryski zdecydowanie nie lubią.

1. Sucho.

Respirator ma filtry. I one generalnie są super: filtr na wejściu, pewno jakiś w środku, filtr na wyjściu i filtr przy rurze. I wszystko spoko, bo zatrzymują one wszystkie brudki, kurze, okruszki i inne brzydactwa i przy tym suszą. Suszą to powietrze tak, że w rurce tracheo pustynia. Bo nie dość, że sucho w ogóle, to one jeszcze osuszają. Zatem jak każdy z Was poimy naszego chłopaka na potęgę. Wszystkim- maślanką, sokami, wodą, miętą, herbatą, czymkolwiek- byle było mokre. Tylko po to, żeby zwilżyć frankowego paszczaka, struny głosowe i co tylko się da.

2. Szlaban.

Z tego, co zdążyłam się zorientować, normalni rodzice bez respiratora nie wypuszczają swoich pociech w największy upał na środek podwórka, nakazując plażing. Dążąc do normalności i my siedzimy w domu, racząc się chłodkiem, bo nie wiem, czy pamiętacie, ale kilka lat temu w pokoju, w którym głównie przebywa Francesco firma Klimasystem z Kalisza zupełnie za darmo i w prezencie podarowała Frankowi klimatyzację. Należymy więc do tej części społeczeństwa, które mogą sobie w domu ustawić chłodek i czekać aż upał pójdzie precz. Tym samym podwórkujemy wieczorem, kiedy jest nieco lżej i można zamienić chłodek klimy na ogródek i grilla.

3. Moda na lato.

No… nie posiadamy. Kiedy na dworze skwarek i 33 stopnie w cieniu Francesco kusi nagą wychudzoną klatką piersiową i dumnie chwali się  wysportowanym ciałem.

4. Na dobranoc.

Duszne noce to zło. Frankowi źle się oddycha i mocno się poci. Jedyne rozwiązanie, to spanie na golasa i maleńki wiatraczek chłodzący Franiowe lico. Noce nie należą więc do najbardziej przespanych w życiu, bo i nam duchota daje się we znaki, dlatego Dziedzic odsypia w dzień, chodzi spać o nieprzyzwoitych porach i rano marudzi przy wstawaniu- czyli zupełnie jak u Was pewno.

5. Myśl pozytywnie 😀

Kiedyś przyjdzie zima i będziemy się martwić, jak uchronić respirator przed zamarznięciem. Taki lajf!

Jakiś czas temu na ścianie facebooka Franciszka zostało przyczepione zaproszenie na obiad. Pierogatka to kaliska knajpka, specjalizująca się w domowych pierogach. sami sobie zgotowali tę wizytę, nie orientując się uprzednio, że w naszym domu królowymi pierogów są obie frankowe Babcie. No, ale trudno, chcieli skoczyć na głęboką wodę, to mają. Zaproszenie trochę przeleżało, bo kalendarz Franka w czerwcu wypełniały nie tylko wakacje, ale i obowiązki wizyt lekarskich, jednak z okazji ukończenia przedszkola poszliśmy zasmakować pierogów.

Łatwo nie było. Bo musicie wiedzieć, że Franciszek nie jest łatwym konsumentem. Z jego wybiórczością żywieniową zmagali się już najstarsi górale, polegając jeden po drugim. Koniec końców jednak Tata zadecydował za obrażonego Francesca i chłopaki zamówili sobie mięsną wersję, Mama zaś uderzyła w słodkie owoce sezonowe.

Pierogatka jest kameralna. Podczas naszej obecności przewinęło się przez nią chyba pół Kalisza, a ponieważ pierogi przygotowywane są na bieżąco, trzeba swoje odczekać.     Na szczęście dla najmniejszych przewidziane są malunki i zabawki, a kuchnia uwija się, jak tylko może. Plusy za ciasto- jak w domu i porcje- zdecydowanie na dużego głoda, tym bardziej, że jeśli pieróg nie spełnia norm kuchennych panie ochoczo dogotowują poprawioną wersję ,a smakosz zmaga się z całością.

Szkoda tylko, że z racji tłumów Franio nie mógł wziąć udziału w lepieniu pierogów, bo taki był wstępny plan. Nie mniej jednak bardzo dziękujemy za zaproszenie i przyznam szczerze, że dziś jest ten dzień, kiedy ktoś obiad za Matkę Ankę mógłby ugotować. 😉

Najpierw sprostowanie: odcięci byliśmy trochę od internetów, bo nasz Tato urządził wielkie malowanie i wyekspediował nas do Dziadka Ksero na wakacje, gdzie sieci ani widu ani słychu. Byliśmy więc trochę na fb, ale sami wiecie, że to nie to samo! Wracamy więc i nadrabiamy zaległości.

Z końcem czerwca nasz Franciszek zakończył edukację w przedszkolu. Był i dyplom godzien absolwenta i słownik w nagrodę i dla wszystkich dzieciaków słodkości popołudniowe. Chyba nikogo nie zdziwię, jeśli napiszę, że najbardziej to tęskno za Marysią, ale jeśli to przeznaczenie, to się uda. Mimo tej miłości jest jeszcze kilka innych osób, którym chcielibyśmy podziękować. Pani Eli, Pani Beacie, Pani Dyrektor i Pani Irence za to, że przez ostatni rok starały się Franka włączyć w zabawy przedszkolne, nauczyć pracy w grupie i oswoić z byciem samodzielnym przedszkolakiem. Franciszek pierwsze tygodnie przedszkola przepłakiwał okrutnie. I to nie chodziło o fakt, że musi tam chodzić. Był bardzo dumny z tego, że jest przedszkolakiem. On się zwyczajnie bał. Bał się gwaru, hałasu, zawieruchy i tego wszystkiego, co potrafi zafundować dwudziestoosobowa grupa cztero- i pięciolatków. Z biegiem czasu było coraz łatwiej, co jest niewątpliwą zasługą naszego uporu i konsekwencji (Franio miał wagary w naprawdę wyjątkowych sytuacjach), ale także podejścia pracujących tam Pań. Baaaardzo dziękujemy!

Dlaczego zatem postanowiliśmy zakończyć przygodę z Przedszkolem nr 19? Powodów jest kilka. Jak wiecie, oprócz bycia najzwyczajniejszym w świecie pięciolatkiem, łobuzem i cwaniakiem nasz Francesco ma jeszcze kilka zadań życiowych. Pracuje z wieloma specjalistami, których celem jest zapewnienie mu komfortu nie tylko fizycznego, ale i psychicznego. Właśnie w porozumieniu z nimi, uznaliśmy, że najlepszą opcją dla Frania jest zerówka w szkole ogólnodostępnej, gdzie zapewnioną będzie miał opiekę jeden na jeden nauczyciela wspomagającego. Musicie wiedzieć, że w szkołach i przedszkolach integracyjnych jest tak, że jeden nauczyciel wspomagający przypada na pięcioro dzieci z niepełnosprawnością (Pani Elu pozdrawiamy!) i choćby ten nauczyciel dwoił się i troił, to ciężko jest pogodzić pracę dziecka z autyzmem, z dzieckiem np. z Zespołem Downa i innymi. Bo przecież niepełnosprawności są tysiące, a wszystkim dzieciom należy się taka sama szansa na edukację. Wiecie także, że nasz Franek nie jest samodzielny głównie fizycznie: nie podniesie kredki, która mu upadnie, jest słabszy manualnie, nie chodzi, nie przemieści się sam, nie skorzysta z toalety, nie odkręci kranu, w końcu także sam się nie naje (nawet sztućce plastikowe są za ciężkie). Poza wszystkim Franio wymaga także innego rodzaju uwagi: mówi zdecydowanie ciszej niż jego rówieśnicy i mimo posiadanej wiedzy (czy Wy wiecie, że on zna wszystkie państwa europejskie i zabiera się za Afrykę???) nie jest w stanie przekrzyczeć swoich kolegów. Aczkolwiek dzięki Cioci Beacie od Literek jest już o niebo lepiej. Dlatego wiecie również, że ostatni rok w przedszkolu był rokiem Frankowego Taty przyklejonego do krzesła w przedszkolu. Pępowinę czas odciąć i dużemu chłopakowi i małemu. Złożyliśmy zatem wszystkie stosowne dokumenty i zapisaliśmy Dziedzica do naszej rejonowej zerówki w ogólnodostępnej szkole podstawowej. Dodatkowo złożyliśmy także formalny wniosek do kaliskiego Wydziału Edukacji o przyznanie Franciszkowi nauczyciela wspomagającego w formie jeden na jeden. Póki co sprawy się nieco przedłużają, więc o ich toku i formie napiszę przy efekcie końcowym. Jedno Wam powiem- łatwo nie jest.

Tym samym ku osłodzie kilka fotek na pożegnanie z Frankowej drogi przedszkolnej, bo od września to planujemy prawdziwą bombę!