Bywa i tak:
Motylki w brzuchu mówią ci, że tym razem to chyba jest to. Test robisz zatem w walentynki- po to, żeby podkręcić nieco romantyzm, a gdyby nie wyszedł, to żeby romantyzm wynagrodził rozczarowanie. Patrzysz na płytkę i dwie kreski! Nie, że jedna, jak na ostatnich siedemnastu. Dwie wyraźne, grube kreski. No i nie wierzysz. Nie wierzysz, choć starałaś się o nie bardzo długo. No, ale jak? To teraz przytyjesz? Musisz odwołać winko z koleżankami? Nie będzie szaleństw? Mąż niemężem jeszcze będąc nosi cię na rękach po domu. Utrzymujecie tajemnicę do magicznych 12 tygodni. Doktor mówi, że wszystko ok. A potem leci jak z płatka. Tyjesz, jesz jogurt ze śledziem, lądujesz w szpitalu, bo nerka odmawia posłuszeństwa, masz ochotkę na marchewkę z groszkiem od przyszłej teściowej i drożdżowe od mamy. Sąsiadki mówią, że będzie syn. Byłoby fajnie, chłopcy są fajni. Niemąż wymyśla imię. Nie bardzo ci się podoba, ale koniec końców nie ma już nikogo, kto do twojego brzucha mówiłby inaczej. Nadal tyjesz. Kiedy jesteś już naprawdę duża, a brzuch sięga ci kolan, postanawiasz, że jednak chcesz być żoną. Hormony? W tydzień organizujesz ślub, który bierzesz na dwa tygodnie przed porodem, dzierżąc w rękach tytuł najgrubszej panny młodej ever. W białe suknie się nie mieścisz, zostaje więc morski (?). Może to i lepiej. Jakoś dostojniej. Na opuchnięte palce już Mąż z trudem wkłada ci obrączkę. Do niedoszłej teściowej uczysz się mówić mamo. Twoja osobista mama zabrania ci wszystkiego. Zatem lenisz się i lenisz. Dwa tygodnie później pakujesz plecak swój i gitarę… Tfu znaczy torbę do porodu. Mąż zostawia cię w dobrych rękach i wraca myć okna. Mówi, że się nie denerwuje, ale mu nie wierzysz. Wszyscy się denerwują. Masz mieć cesarkę tak, jak twoje koleżanki z pokoju. Nocą jednej z nich odchodzą wody- robią więc cesarkę na cito. Lekarz żartuje, że więcej nocnych operacji już nie planuje, mamy czekać do rana. Odwrotnie do twojego tętna, tętno dziecka spada. Położna zaleca ruch. Ruch? 17 kilogramów więcej i ruch? Dobre sobie! Ruszasz się, a tętno dziecka wraca na właściwy tor. Doczekujecie rana. Rozwiązują was iście po cesarsku. Na twoich piersiach lądują niespełna trzy kilogramy opatrzone największymi oczami świata. Wpadłaś. Zakochujesz się na amen.
Trzy dni później wracacie do domu. Świat oszalał ze szczęścia.
Trzy miesiące później lądujesz na oiomie. Świat się zatrzymuje.
Trzy tygodnie później słyszysz, że macie się pożegnać.
Trzy sekundy później nie zgadzasz się z tym.
Trzy lata później z ogromem siły, poczuciem bezpieczeństwa i milionem przyjaznych serc wiesz, że będzie dobrze.
Trzy lata później prosisz o jeden procent podatku na leczenie i rehabilitację swojego syna. Po to, żeby ta bajka miała jednak happy end.
Jak pięknie to opisałaś… Nie ma wyjścia- musi mieć happy end.. 🙂 a mój już poleciał dawno 🙂
Anka Anka ,że tak poufale napiszę z Ciebie to musi być fajna Dziewczyna
a pisać to ty potrafisz o potrafisz Kochana 🙂
Fakt masz Ty dar kobieto… A procenciki zbieramy jak zawsze 😉
Ania brak mi słów……..skąd Ci się to sensowne i cudowne pisanie bierze ? Cudownie napisane. Pozdrawiam
Tak mam! 🙂
Prywatne procenty już poszły, procenty znajomych i reszty pójdą jak skończę rozliczenia 😉 Buźki.
Docia! Buziak! :* Dzięki!
Super opisałaś ten czas… Nasz i nie tylko Nasz 1% idzie do Was:)
jezuuu jak ty pięknie piszesz! aż się wzruszyłam 🙁
Będziemy trzymać kciuki ,aby był happy and. I będzie 🙂
Szkoda, ze pracuje w Niemczech bo chetnie bym wyslala 1%.
:*
Czytam od dawna ale dopiero dziś poczułam że muszę skomentować. Pięknie to napisałaś. Podziwiam Was? Tez… ale przede wszystkim bardzo Was lubię za to jacy jesteście i co robicie. Pozdrawiam
No to witamy Aniu! 🙂
Jaki piękny wpis! a zdanie: „Rozwiązują was iście po cesarsku.” już bije rekordy 🙂
Co? Gdzie? Jestem cytowana??? Toż to sława! 🙂
Tak się czuje jakbym z tobą mamo Frania kawę piła od lat pozdrawiam serdecznie.
A nawet, gdyby nie, to kiedyś trzeba to nadrobić, prawda? W jakim mieście się spotykamy? 🙂
Stawiam na Piotrków Tryb. albo CZMP( my też bardzo lubimy z Krzysiem to miejsce) ,jeżeli można je lubić w skali10\10 .
1%, 2%, 100% ile trzeba tyle oddam 🙂
:* :* :*
I znowu przez Ciebie beczę babo niedobra. Buziaki.
Ojtam ojtam! Połowa moich koleżanek myślała, że piszę o drugiej ciąży! 😛
Jak dobrze,że pracuję w biurze rachunkowym – radochę z przekazywania 1% dla Frania mam zwielokrotnioną, a nie tylko jednorazową w związku ze swoim rozliczeniem 🙂
a już myślałam że Franio rodzeństwo będzie miał, serce mi mocniej zabilo… oczywiście od dobrych myśli.
1 % przekazany już:)
a ja już widzę ten Happy end, oj tak, sen Mamy Francia mnie zainspirował, koledzy, papierosy, imprezy, za kilkanaście lat Mama będzie na blogu pisać: taki był mały, taki chudzieńki, a teraz zamiast do domu do rodziców- to się woli wozić po mieście, oj tak czas szybko leci, trzymam kciuki, niech królewicz rośnie po królewsku czyli powoli i dostojnie, jestem z wami, uściski z domu „czytaczy” z wrocławia.
Dziś rozliczyłam PIT. Procencik dla Ciebie Cudny Franiu.
iwka- :*