Jeżeli istnieje coś takiego jak rodzicielskie piekło, do którego trafiają rodzice w ramach popełniania błędów wychowawczych, to już tam na nas czekają. Ba! Jestem niemal bardziej niż pewna, że jeżeli piekło to ma piętra, to my trafimy najniżej jak się da- do piwnicy. A wtedy drżyjcie pobratymcy! Ja wiem, najpierw popełniam kardynalne błędy, rozpieszczając naszego Francesco do granic możliwości, a potem skarżę. Taki przywilej bycia mamą. 🙂 Podejrzewam, że jak tylko Dziedzic osiągnie umiejętność pisania, dostanie kilka notek na wyłączność- wtedy się dopiero zacznie i On będzie narzekał!
Ale do sedna.
Godzina 4:30 nad ranem. Normalni ludzie jeszcze śpią. Normalni. Bo u nas było dziś tak: „Miiiiiiiiimooooooooon! Miiiiiiiiiiimoooooooooon!” „Odessać Cię synku? Chcesz ambu?” „Nieeeeeeeee, Miiiiimooooooon Nianio kokompa” (kokompa oznacza komputer) „Chcesz komputer?” „Tat. Jaba mała” (żabka mała). „Nie ma mowy. Śpij.”
No i wtedy się zaczęło. Rozpłakało nam się dziecko tak, jakbyśmy mu skórę żywcem zdzierali. Jęło lać łzy jak grochy, patrzeć z żalem i wyrzutem. I płakać i płakać i płakać. O 4:30 NAD RANEM! Kojarzycie motyw dziecka, które terroryzując rodziców płacze do utraty tchu? U nas jakby technicznie jest to niemożliwe, bo respirator nie pozwoli Frankowi tego tchu utracić. Ale nie od parady jest się niezwykle sprytnym Jaśnie Paniczem! Wystarczy kilka razy się zanieść, kilka razy nie podjąć współpracy z maszyną, no i najważniejsze- wystarczy zalać się śliną w rurce, mimo, że się potrafi ładnie przełykać. Podobno z terrorystami się nie negocjuje, ale skoro się jest rodzicem i się jakby miało wpływ bezpośredni na zachowanie takiego terrorysty, to jakby trochę trzeba. Odessany Dziedzic rzekł tylko: „Do mamy”, posłał siedem i pół rozżalonego spojrzenia i prosi: „Miiiiiimoon. Kokompa?”
Nie. Nie ulegliśmy. Dziedzic komputera nie dostał. Oczywiście rozpłakał się znowu, więc dostał buziaka, zapewnienie o miłości wielkiej i dozgonnej i zapaloną lampkę nocną. Po czym zupełnie niezauważenie obrażony zasnął.
Za to w ramach zemsty obudziliśmy go na śniadanie. O 7:40.
***
Aktualnie Dziedzic w ramach równouprawnienia i zbyt luźnego stylu wychowawczego swoich rodziców z Tatą jest na Ty. Podobnie jak z Ciocią Anią Rehabilitantką, Ciocią Monią i prawie całą rodziną. Jest więc Mimon (Szymon Tata), Ania, Gesiu (Dziadek Greg- choć Dziadek ma zaszczyt być nazywany Dziadzio Bavo, od częstego oklaskiwania Frankowych wyczynów), Kaloł (Dziadek Ksero, który jest także zwany Dziadzio Ahahahaha- nie pytajcie 😉 ), Ameka (Ciocia A.)… Mam nadzieję, że do przedszkola jakoś go wychowamy w tej kwestii.
jakie piekło?? przecież w końcu nie ulegliście 🙂
a nawet jeśli – to i tak będziecie tam w baaaardzo doborowym towarzystwie innych rozpieszczających rodziców 🙂
pozdrawiam
Czytaczka,rozpieszczający rodzic 🙂
No rzeczywiście ciężka sprawa z tym wychowywaniem 🙁 Nasz 2 letni Tomaszek jest na etapie tata fefon(wiadome czego się domaga) no i tata się poddaje a nasz synek może w nieskończoność ślęczeć nad bajkami i piosenkami, do tego dochodzą zabawy z wirtualnym misiem i mikołajem…..a próba zabrania fefona …uuu nie radze, podejrzewam, że opisywać nie muszę bo wszyscy mamy podobnie, Więc mamo Aniu głowa do góry będzie nas więcej w tej piwnicy to sobie imprezkę zrobimy 😉
Wierzyć się nie chce, że ten mały aniołek tak was terroryzuje 😉 Nie zmyślasz mamusia? (żarcik).
A co do mówienia do wszystkich na TY to dzieci tak mają 😉
Pozdrawiamy 😉
Dziadzia Ahahaha! Wymiękłam:) zwłaszcza że wiem dlaczego:) trzymajcie się, jeszcze nie raz będzie terror, ale za to jaki słodki:) grunt to się nie dawać, chociaż z ciężkim sercem:) milion buziaków dla Was:*
Nie możliwe taki słodziak i terroryzm niemożliwe :))). Oj chyba wszyscy to przechodzili .Poczekaj na bunt 17-nastolatka (mamo dlaczego nie mogę wrócić jutro wszyscy wracają a najlepiej to pojutrze a …).Dobrze że potraficie być twardzi to naprawdę przynosi rezultaty.
Franio, jesteś cudowny! 🙂
A mnie baaardzo ciekawi Dziadzio Ahahahaha – zatem ja zapytam – dlaczego właśnie Ahahahaha? 😀
KOCHANI RODZICE FRANKA I INNYCH DWULETNICH (I NIE TYLKO) TERRORYSTÓW ŁĄCZĘ SIĘ Z WAMI;-) DAMY RADĘ!!! 😀
Zemsta jest słodka 😉
Moje dzieci też miały etap mówienia nam per ty. Samo im przeszło.
O swicie cos przeszlo mi po twarzy zywiutenkie i wyspane biorac azymut na ojcowskie nintendo z Profesorem Laytonem… – odmowilam. To nie byla najpopularniejsza decyzja. Sasiedzi zza cienkiej sciany, chcac nie chcac wyszli z domu przed siodma. 🙂
Przed wejściem na Waszego cudownego bloga-chciałam poszukać w internecie czegoś o wymuszaniu i płaczach dwulatków.Chciałam doczytać czy z moim aby wszystko .o.k. A tu proszę poczułam się „swojsko”,ha,ha.
Oby dać radę =do buntu nastolatków.Pozdrawiam gorąco!
Nie tak dawno przerabiałam bunt 2-latka:) obecnie w domu rządzi Adaś- zbuntowany trzylatek. A więc czeka mnie bunt do 18-nastki 🙂
Chyba też w piwnicy wyląduję 🙂 Pozdrawiamy i ślemy buziaczki dla Franusia.
oh Fanczesko!!!!!!! aj low ju :* Kocham takie zadziorne dzieciaki!