Miniona niedziela, ta właśnie tuż po długim weekendzie, była bardzo ważnym wydarzeniem w życiu naszego Franciszka. Czas leci i pewnie nie wszyscy z Was obliczyli, że ten maleńki Franio, do którego co jakiś czas zaglądacie, to już całkiem spory chłopak. Dlatego, jak wielu dziewięciolatków Francyś w niedziele przystępował do pierwszej Komunii. To wielka zasługa jego Pani katechetki – Pani Anity. Przez ostatni rok dzielnie przygotowywała Francynia, odpowiadała na wszystkie najtrudniejsze pytania i wątpliwości, a przez ostatni czas wspierała w czasie przygotowań w kościele i prób przed uroczystością. Młodziak wiadomo – wraz z Tatą wszystkiego nauczył się śpiewająco, opuścił chyba tylko dwie próby i bardzo przeżywał niedzielną uroczystość. Dzieciaki, które wraz z Frankiem przystępowały do komunii okazały się miłymi i fajnymi komunistami. Przyjęły Franka zupełnie naturalnie do grupy, szanowały jego potrzeby, nie bały się rur, respiratora i ambu. Wzruszyłam się ogromnie, kiedy dziewczynki zupełnie bez proszenia pomagały Francyniowi z za ciężkim mikrofonem.

W niedzielę dla Franka przyjechała cała rodzina. I to był kolejny powód do wzruszeń, Francyś aż fruwał w powietrzu, kiedy za jednym zamachem miał pod ręką ukochanych dziadków, najlepsze ciotki i superowych wujków. Widziałam jak pradziadkowie z dumą podglądają, kiedy Franek mówił swoją część modlitwy, ciotki od razu usłyszały dźwięk ssaka w czasie chwilowej niedyspozycji, a Leoś z emocji nie mógł usiedzieć na miejscu.

Od pokomunijnego poniedziałku, kiedy emocje nieco już opadły, Francyś osłabł. Dostał wysokiej temperatury, nie miał siły na wspominki ani zabawy. Wczoraj pierwszy raz wyszliśmy z domu, a Franek spotkał się w kościele ze swoimi nowymi kolegami. Było mi ogromnie miło, kiedy dzieci podchodziły, pytały Francynia o samopoczucie i upominały, że ma o siebie dbać.

Photo by Rak dziękujemy za zdjęcia!