Jedziemy z Franiem do dziadków i już standardowo przeprowadzamy w aucie bardzo poważne rozmowy na bardzo poważne tematy.
-Mamo, a jak będę starszy, to też będę kierował naszym autem, wiesz?
-Wiem, synku.
-I ja Cię będę wszędzie woził. Na przykład do Opola do Franka albo do Ignacego!
-O! To super bardzo się cieszę!
-Bo Ty już wtedy będziesz miała bardzo dużo lat, wiesz?
-Tak? A ile to jest „bardzo dużo lat” kochanie?
-No… czterdzieści chyba.
Uhm. Czyli za jakieś dziesięć lat syn widzi mnie, jako niedołężną staruszkę, którą wszędzie trzeba wozić. Nieee… no super. W obliczu nadchodzących urodzin mocno poprawiło mi to nastrój. Na dzieci to jednak zawsze można liczyć!
/fot. P. Szyszka/
Hahaha, coś o tym wiem. Opowiadalam coś swojemu synowi, ze jak bylam mała….a on na to to ty byłaś mała? I wielkie zdziwienie. Dzieci są bezcenne.
Mój powiedział: Mamo jak byłaś mała i po świecie chodziły dinozaury….
Moja droga, każda z nas coś takiego usłyszała. I przyznajmy się uczciwie – dawno dawno temu każda z nas to kiedyś pomyślała ;).
Nie no.. Franiu jest meeega! :)) I będę to powtarzał w nieskończoność! :DD