Jest coś wzruszającego w prasowaniu białej koszuli na zakończenie roku szkolnego chłopcu, który nigdy miał się w tym miejscu nie znaleźć. Ma dziurę w szyi, w którą wprowadzona jest rurka podłączona do respiratora, dzięki której oddycha. Ma dziurę w brzuchu, w której jest druga rurka, przez którą dostaje mocno odżywcze mleko. Ma nogi, które nie chodzą, plecy w kształcie litery s i ręce, które nie utrzymają nawet długopisu. Ma też nauczanie indywidualne, co oznacza, że naukę pod opieką nauczycielską odbywał w zmniejszonej liczbie godzin. Przez wiele dni szkolnych, w czasie których mógł chodzić do swojej klasy zmagał się z niedyspozycjami, które tę możliwość mu zabrały.
Skończył właśnie trzecią klasę. Z uśmiechem od ucha do ucha i skarpetkach nie do pary odebrał nagrodę dla wzorowego ucznia oraz wyróżnienie za reprezentowanie szkoły w międzyszkolnym konkursie języka angielskiego. W tym roku pokonał wiele matematycznych przeciwności i zrobił ogromny postęp. Babci M. zdradził, że chyba zaczyna kochać matmę, choć ciągle jego konikiem są języki. Z Panią Karoliną osiągnął taki level angielskiego, że nawet fryzjera zagaił w tym języku, a przecież dodatkowo kocha też hiszpański, którego uczy się poza szkołą.
Z włosami blond na żel, skarpetkami nie do pary, szerokim uśmiechem i w białej koszuli, którą ze wzruszeniem wyprasowałam z samego rana został czwartoklasistą. Bardzo dawno temu pewien pan w białym kitlu powiedział, że to nigdy nie będzie możliwe. Ciekawe w jak wielu przypadkach jeszcze się mylił?
Franek – czwartoklasista w skarpetkach nie do pary. Chłopiec z głową pełną marzeń, nasza duma i wielka miłość.
