Dwa miliony

Liczyliśmy. Mama tak gdzieś z dziesięć razy, Tata około ośmiu, do tego Ciocia Suzi i Caramel- dajmy na to po trzy, no i Babcia jeszcze i kilkoro znajomych. No to w sumie ze trzydzieści. To by było na tyle.

Reszta to Wy- nasi Czytacze. Znani i nieznani. Panie, dziewczęta, chłopcy i mężczyźni. Duzi i mali. Rudzi, bruneci i blondyni. Niebieskoocy pewnie także. Ci ze wsi i ci z miasta.

Pomagacze.

Klikacze.

Naklikaliście, przeczytaliście, jesteście.

Kliknęło nam dzisiaj DWA MILIONY ODSŁON! DWA okrągłe miliony!

To oznacza, że historię niebieskookiego Dzielniaka podgląda cała masa nieznanych nam osób. Część jest od zawsze, część od wczoraj. Część się śmieje i płacze razem z nami. Jest blisko.

Za wszystkie kliknięcia bardzo Wam dziękujemy.

Wow!

Pozgrzytane

Od magicznej wróżki był już krok. Od tej czarodziejskiej dwa. Zaczęliśmy jednak od szkiełka i oka, czyli wizyty w laboratorium. Na jaką okoliczność? Pamiętacie wpis o zgrzycie? Franio zgrzytał zębami aż szyby drżały, więc tradycyjnie zaczęliśmy szukać, pytać i drążyć.

Franciszek został przebadany wzdłuż, wszerz i w poprzek także. Przebadano go na okoliczność robaków, wirusów, grzybów, bakterii, itp. Sprawdzono pod każdym kątem, wyliczono, pomierzono. I co? I nic. Wyniki jak z książki, pani w laboratorium z ulgą na twarzy, rodzice bez kamienia na sercu, itd.

A Dziedzic?

Przestał zgrzytać. Z dnia na dzień. Po prostu.

Plan pracy

Franek ma prawie trzy lata. Do godziny „zero” jeszcze kilkanaście dni, więc liczymy go jeszcze jako dwulatka. I tak sobie czasem myślę, że jak na dwulatka nasz Franio ma całkiem sporo zajęć. Czasem dziwię się rodzicom zdrowych kilkulatków, że ich dzieci jeżdzą na karate, na angielski, na tańce i w ogóle przez cały tydzień gonią na coś. A nasz synek wcale nie ma łatwiej. Każdej niedzieli wieczorem ustalamy ramowy plan działań. Plan ów wisi na tablicy w kuchni. Żeby było łatwiej bieżące notatki dopisujemy codziennie rano, ale już wczoraj tablica wyglądała tak:

Plan zajęć FrancescoJuż wyjaśniam: od poniedziałku do piątku dwie godziny rehabilitacji dziennie, we wtorki dodatkowo dogoterapia, w czwartki logopeda, w soboty rehabilitacja na basenie. Co drugi tydzień zamiast logopedy jest terapia integracji sensorycznej. W tak zwanym międzyczasie mamy jeszcze rutynowe, bądź nie, badania, wizyty Doktora Opiekuna i Cioci Pielęgniarki i ćwiczenia z tatą. Franio wstaje najpóźniej o 7.30, żeby zjeść śniadanie jeszcze przed porannym treningiem. Zdarza się, że obiad je z tatą na mieście, bywa, że cały dzień jest w trasie. W ciągu dnia urządza sobie krótką drzemkę, ku pokrzepieniu sił, a wieczorem spać idzie około 21. Dużo to, czy mało? Sama nie wiem. Wiem jednak, że Franek uwielbia wszystkie wyjścia, wyjazdy, terapie, ćwiczenia, rehabilitacje. Sam dopomina się wyjścia „do pieska” i tylko czasem mu się nie chce. Dużo częściej to my byśmy odpuścili, gdyby nie jego zapał do zajęć maści wszelkiej. Wbrew pozorom mamy czas na zabawy, malowanie farbami, wyścigi samochodowe, zakupy i sprzątanie. Nie ma za to czasu na nudę.

Nie ma więc co się dziwić, że każdy dzień Dziedzic wita tak:

Obraz 120

A czasem żegna tak. Jak prawdziwy mężczyzna po pracy:

Mężczyzna.