Pamiętajcie, kochane dzieci. Te czerwone z białymi plamkami są ble! 🙂

Zanim wybije godzina zero i uroczyście odśpiewamy Dziedzicowi sto lat, postanowiliśmy wybrać się na grzyby. Zasada była prosta: dwie ekipy: mama i Franek oraz tata i Ciocia A. zbierają grzyby. Wygrywa ta, której koszyk będzie wyglądał okazalej! I jakby Wam tu powiedzieć… Prawie wygraliśmy. Ja i Francesco znaczy. A ponieważ prawie robi wielką różnicę, już wyjaśniam o co chodzi.

W związku z tym, że Franciszek przemieszcza się w wózku, nie było innej opcji, jak poszukiwanie grzybów wzdłuż leśnych dróżek. Tata zaś wraz z Ciocią A. wybrali się w głąb lasu. Tymczasem z ust Dziedzica co i rusz wydobywało się: „o mamo! gyb!” „o mamo! łał!” „o mamo!”. No to mama posłusznie zbierała, co synek nakazał, a ponieważ obok atlasu grzybów, to ja raz… przechodziłam, nasz koszyk wyglądał zaiste kolorowo! Wiem, co prawda, że te czerwone z białym kropkami to nie bardzo, ale na tym cała moja grzybowa wiedza się kończy. Po dwóch godzinach zbiorów wróciliśmy zadowoleni do auta. Tato zerknął w nasze zbiory i zbladł. I zaczął coś mruczeć pod nosem, że o matko, że nie wierzy i przeglądał, oglądał, sprawdzał i zostało… pięć.

Polegliśmy zatem na całej linii, jeśli chodzi o jakość zbioru- w tej konkurencji mistrzem była drużyna taty. No, ale gdyby spojrzeć od strony estetycznej, to takiej ferii barw, jak w naszym koszyku próżno szukać gdziekolwiek.

No i zdjęcie przywieźliśmy! Franciszek – grzybiarz:

A popołudniu odwiedził nas Wujek Foto. Na jego widok Franek wyglądał mniej więcej tak:

Wujek wpadł przedurodzinowo wycałować Franciszka i życzyć mu wszystkiego, co najlepsze. W załączniku przywiózł prezent od grabowskiej braci motocyklowej, za który bardzo serdecznie w imieniu Franka dziękujemy! :* Franek zakochany w Wujkowym motocyklu, mimo 21:54 nie śpi i mruczy: brum, brum i brum, brum.

Jutro o 8:20  nasz syn skończy dwa lata. 😀

Tradycją jest, że przed jakimś ważnym wydarzeniem w życiu mojego syna, zabierają mnie sentymenty. Franciszek jak na prawdziwego jedynaka przystało, ma miliony fotografii i filmów. Pamiętam prawie każdą chwilę. Każdy moment. Są takie, które ze względu na wątpliwą mamową urodę nie nadają się do publikacji. Są i takie, od których oczu oderwać nie można, bo takie piękne. Są te wzruszające z chwil radosnych i te rozklejające z chwil, kiedy było źle. Z racji tego, że należę do nurtu mam przechwalających się swoim dziecięciem i mogę rozmawiać z każdym i wszędzie, byle o Franku, pokażę Wam, co dziś wyłuskałam na naszym komputerze.

Franciszek dorasta:

Urodził się 15 października. Od pierwszej fotografii w rodzinie trwały spory, po kim on taki ładny, po kim te oczy pełne błękitu i te usta pełne buziaków. A On tak miał. Po prostu. Poniższe zdjęcie nosi datę 16/10/2010-Franek w szpitalnym pierwszym łóżeczku. Obok leżały Nel i jej Mama. Dziewczyny pamiętacie nas jeszcze?

A tu Franciszek czterodniowy i jego żółte lico, które nakazało nam zostać w szpitalu nieco dłużej. Usta a’la Angelina i 10 pkt Apgar. Nadal.

Franciszek dziesięciodniowy w dniu, kiedy spotkał Suzi. Pokochali się jak wariaty i tego wieczoru dłuuuuugo patrzyli sobie w oczęta. 🙂

30.12.2010- ostatni dzień w domu przed długą szpitalną przygodą. Przygodą, która zmieniła nasze życie…

Potem, jak wiecie było gorzej. Potem było jeszcze gorzej. A potem to już było w ogóle źle. Było tak, że liczyły się minuty. Było tak, że baliśmy się wyjść ze szpitalnej sali. Było tak, że najbliższym nie mówiliśmy, jak bardzo jest źle. Było tak, że chciało się tak wiele, a nie mogło nic. Było tak, że brakowało sił, żeby wstać. A potem była długa droga do domu. Tak długa, że jej pokonanie zajęło nam prawie 150 dni. Była pełna zakrętów i wybojów, ale dotarliśmy. Pomogła rodzina i prawdziwi przyjaciele. Pomogli obcy, którzy dziś są rodziną. Pomogli nieznajomi, bezimienni, którym będziemy dozgonnie wdzięczni. I jesteśmy razem. I jest super. Planujemy drugie urodziny. I nam Dziedzic wydoroślał. Zaczął sam jeść, troszkę oddychać, siedzieć, dużo bardziej się ruszać, mówić. I zmężniał tak jakoś. Już rzadziej jest Franusiem. Już raczej Franciszkiem.

Z resztą zobaczcie:

10 luty 2011 – Franek dwie godziny po założeniu rurki tracheo. Był najszczęśliwszym chłopcem na świecie, kiedy jego buzię uwolniły rurki i rureczki. A my przeżyliśmy szok, że zarurkowane dziecko, to nieme dziecko. Jak bardzo się myliliśmy, Franek pokazał nam nieco później. 🙂

Wtedy nasze Dziecię nie wyglądało jeszcze, jak model XXS. Tu było ciałko, tam fałdka… No i te policzki!

Błysk pierwszych jedynek:

Najlepsi kumple na świecie:

W obiektywie Wujka P.

I mamowy faworyt ever!

Wiecie? Posiadanie dwuletniego syna, to całkiem fajna sprawa. 🙂

Tak się przez przypadek złożyło, że odcięło nas na moment od internetu. Tatuś już jednak zadzwonił, gdzie trzeba, naprawił, co trzeba i wróciliśmy! 🙂

Może zatem z racji długiego niebytu krótki flesz informacyjny:

1. Konkurs odbywający się z racji kampanii „Na jednym wózku” trwa nadal. Ba! Trwa do 15 grudnia i to do 15 grudnia można codziennie jeden raz kliknąć w banerek w prawym panelu bloga na samej górze. Aktualnie dzięki wiernym klikającym (z tego, co wiem niektórzy terroryzują całe rodziny) plasujemy się na zaszczytnej pozycji piątej. Zatem klik klik.

2. Po mojej oficjalnej skardze złożonej na forum- Franciszek jakby zaczął podjadać. A to ziemniaczka, a to kanapki dwa kęsy, a to kabanosa. Jednak i tak największą frajdę sprawia mu jedzenie tego, co zna. Je więc na potęgę danio i jajo, a my na potęgę staramy się go nauczyć nowych kulinarnych słówek.

3. Do ruszającej się stópki lewej nieśmiało dołącza prawa. Jak tylko powstanie odpowiedni materiał filmowy, na pewno damy znać. A może stópki w rytmie cha-cha?

4. 15 październik tuż tuż. Wstępny plan mamy. Tort będzie i inne słodkości. Będą dziadkowie. To na pewno. I info dla cioć i wujków, którzy nieśmiało smsują i piszą maile, czy mogą: zapraszamy, a jak! Weekend wolny. Zapas kawy zrobiony. Poprosimy tylko o zapowiedź, że zamierzacie być, to czerwony dywan rozwiniemy choć.

5. Wózkowe formalności w toku. Dokumenty złożone, czekamy za odpowiedzią.

Wiecie, co dziś rano zakomenderował Franciszek?

„Tato, mama, jajo, oć! Kuni!”

Ktoś przetłumaczy?