Na pohybel matmie

Matka jest humanistką. Taką beznadziejną. Taką, co to jak idzie na zakupy- nie, że do lidla po marchewkę albo po pampersy, ale na takie prawdziwe, po spodnie dajmy na to i widzi przeceny, to oblewa Matkę zimny pot. Bo oto Matka musi liczyć! Pot więc oblewa zimny matczyne plecy, pojawia się suchość w ustach i drżenie rąk. Oto przykład: spodnie z marzeń i snów kosztują powiedzmy dziewięćdziesiąt dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć, czyli sto i przecenili je łaskawcy o całe trzydzieści procent! Normalny człowiek policzyłby, że sto to sto, minus trzydzieści i siedemdziesiąt bach i siup do przymierzalni i do kasy i szczęście. Ale nie Matka, o nie. Dla Matki bowiem te spodnie ciągle kosztują 99,99! Jakby ten grosz miał coś zmienić. Dzwoni więc Matka do męża, który takie rzeczy to wyobraźcie sobie w pamięci mój bohater liczy i pyta, czy to się na pewno kalkuluje. Z resztą można znaleźć jeszcze kilka innych wstydliwych matematycznych epizodów w życiorysie Matki. Na przykład taki, że średnie wykształcenie zdobywała Matka humanistka w liceum. Ekonomicznym! Ha! Opadła kopara, co? Do dziś zastanawia się Matka, czy jej ukochana wychowawczyni nie miała przypadkiem ochoty wyskoczyć z okna przy sprawdzaniu jej prac klasowych i bynajmniej nie z zachwytu. Azaliż jednakowoż z polskiego Matka miała pięć, maturę włączając, co po ekonomicznym epizodzie (do dziś pamiętam nazwy niektórych kont i że po lewej to winien, a po prawej, że ma, co leci do aktywów, a co to pasywa i że zabawki Leosia amortyzują się szybciej, niż ustawa przewiduje) zaowocowało studiami na polonistyce. Z resztą piątkę w liceum u Pani Basi polonistki mieli nieliczni i naprawdę zasłużeni. Studia polonistyczne niestety nie zaowocowały karierą, bowiem Matka ma ten talent tak głęboko ukryty, że jego szlifowanie zajmuje nieco więcej czasu, niż tok studiów przewidywał. Nie tracąc nadziei na lepsze jutro i uparcie szukając swojej drogi w życiu, zahaczyła Matka także o Uniwersytet Ekonomiczny, z którego list została spektakularnie skreślona. W związku z tym obraziła się Matka na królową nauk i bez wstydu korzysta z kalkulatora, tudzież pomocy Męża. 

No i urodziła Matka syna. Pierworodnego. I syn ten talent matematyczny z mlekiem Matki wyssał. A Tata onego matematykę kocha i Babcia eM matematyki uczy. Trwają więc próby nad wtłoczeniem dziecięciu prostych podstaw, które mniej więcej wyglądają tak:

-Franio, było siedem bałwanków. Dwa się roztopiły. Ile zostało?

-Babciu spójrz. Ten bałwanek ma taką smutną minę, to pewnie on się roztopił. 

-Franio. Bałwanki. Było siedem, dwa się roztopiły.

-Ciekawe, Babciu czy u nas też będzie tyle śniegu, żeby bałwana ulepić?

-Franio, bałwanki.

-Babciu… a jak jest bałwanek po niemiecku?

No nie może nasz Młodziak pojąć matematyki. Trudno mu się skupić, trudno myśleć matematycznie. Stara się bardzo, ale zwyczajnie tego nie lubi i męczy go to okrutnie, a ponieważ zna już powiedzenie, że paluszek i główka- korzysta z niego nagminnie. Tylko Babci i Taty tak trochę żal. 

Nie mniej jednak bez matematyki ani rusz! I tak oto dziś blogowi Mój Syn Franek kliknęło siedem milionów odsłon! Siedem. To oznacza, że ktoś poza rodziną tego bloga czyta. W ostatnich sześciu latach z premedytacją klikniętą w naszą stronę siedem milionów razy! Pękam z dumy, jak szalona.                            I bardzo Wam za ten wynik dziękuję. 

 

21 myśli w temacie “Na pohybel matmie

  1. Der Schneemann :)Po niemiecku to bałwan. Ps.masz rację niemiecki znacznie ciekawszy niż matma ale cóż jak widać i ona się przydaje.Oj przydaje 🙂

  2. Też dołożyłam się do tych milionów 🙂 i NIENAWIDZĘ matematyki!! Poważnie, raz w liceum byłam nawet z niej zagrożona….los bywa przewrotny jednak bo już 15 lat pracuję w biurze rachunkowym 😛

  3. Dzieki za ten wpis. Zawsze sie zastanawialam, co mialas z „polaka”. No i sie wyjasnilo, ze talent wrodzony jest, a przez Franka tylko sie rozwinal. To tak jak – nie przymierzajac – Mickiewicz i emigracja ;). To, co tu piszesz i to jak piszesz jest po prostu genialne. Zycze dalszej weny tworczej, a chlopakom duzo zdrowka. G.

    • Piątkę z polskiego miałam całe życie. Nawet u Pani Basi, u której piątki nie miał nikt. Co nie zmienia faktu, że liczyć lepiej też bym chciała umieć 😉

  4. Kocham matematykę, bez niej nie umiałabym policzyć swoich pieniędzy 🙂 Zacznijcie Frankowi działania na minutach gry na komputerze, może temat będzie bliższy.
    Przy okazji, mamo Aniu, twierdzisz że chłopaki po Tobie takie cudne. Niech Ci będzie. Ale po kim oni obaj mają TE uszy? Też po Tobie, hm?
    Trzymajcie się, życzymy siusiania przed ubraniem w kombinezon.

    • Ale prawda, że piękne? Grunt to przekuć to w atut! Przez takowe to nawet lepiej słychać. Dziedziczone z obu stron, tylko przez matczyne długie włosy nie widać 😉

  5. U mnie matematyka wykorzystywana jest wyłącznie do liczenia wynagrodzenia (własnego). Dlatego rozumiem Cię jak nikt. Za to czytanie jest moją wielką pasją, więc z dziką rozkoszą dokładam się Waszych siedmiu milionów.

    • Ja to mam ten problem, że pieniądze też mi się zwykle nie zgadzają, dlatego kariery skarbnika też nie zrobiłam!
      A za odwiedziny dziękuję. 🙂

    • Ojacież! Faktycznie i oczywiście. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że co jakiś czas zagląda tu Pani Halinka- wychowawczyni i teraz to już na pewno wyskoczy przez okno. Edytować?

      • Jak chcesz… ja ostatnio wprowadziłam w błąd taksówkarza. Kazałam skręcać w lewo. Skręcił w lewo… i dostał burę.. a potem przeprosiny 🙂

  6. Matko Anko, tak podejrzewałam z tą polonistyką:)) U mnie było podobnie:)
    Twoje wpisy są serdeczne, szczere, zabawne, a do tego tak wyważone, że nic tylko czytać!
    Polonistki to jednak odrębny, fantastyczny gatunek kobiet;)

  7. Z matematyki to ja całą podstawôwkę byłam zagrożona, kompletnie nie wchodziła mi do głowy. Teraz byle dziecko oszuka mnie na kasie. Tragedia. Niedługo dziecko idzie do szkoły i co ja biedniuteńka pocznę?:(

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *